پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات بهائیت در پاسخ به نامه‌ی واصله در 25 اردیبهشت 1400 بهائیان در موضوع تبلیغ و مشارکت در جلساتی که در فضای مجازی ترتیب داده می‌شوند، توضیحاتی ارائه کرد. تشکیلات بهائی در ابتدا با اشاره به یافت نشدن بیانِ استنادی این شهروند بهائی از عبدالبهاء در خصوص تبلیغ، به موضوع استفاده از تکنولوژی‌های جدید در امر تبلیغ پرداخت؛ همچنان که می‌خوانیم:
«البتّه احبّای الهی به منظور انجام خدمات و فعّالیت‌های امری، از تکنولوژی‌های جدید به روش‌های گوناگون و مؤثر استفاده می‌نمایند... به عنوان یک اصل کلّی، ارجح آنکه احبّای عزیز در برگزاری جلسات امری که از طریق ابتکار شخصی در فضای مجازی ترتیب داده می‌شود با درایت، تدبیر و حکمت عمل نمایند و از دعوت وسیع از نفوس از نقاط مختلف به ویژه اشخاصی که با آنان شخصاً آشنایی ندارند بپرهیزند.[1]

اما در بررسی این پیام تشکیلات بهائیت، بهتر است تا نکاتی چند را با یکدیگر بررسی نماییم:

اول: نهاد رهبری بهائیت در ابتدای این پیام مدعی می‌شود که بیان ذکر شده از عبدالبهاء توسط این عضو فرقه‌ی بهائیت را یافت نکرده است. اما چگونه انتظار چنین پاسخی از تشکیلاتی که خود را ملهم به الهامات الهی می‌داند [2]، می‌توان داشت؟! یا عبدالبهاء سخن مذکور را گفته یا نگفته! که در فرض اول تشکیلات معصوم بهائیت اقرار به جهل می‌کند و در فرض دوم، تشکیلات می‌بایست وجود چنین کلامی را رد کند. نه اینکه اعلام به یافت نکردن چنین سخنی را داشته باشد!

دوم: تشکیلات بهائیت ضمن تأیید به کارگیری ابزارهای جدید در تبلیغ همگانی توسط مبلّغان بهائی، از دعوت گسترده‌ی افراد به بهائیت نهی می‌کند! اما این پنهان‌کاری در حقیقت، برخواسته از تقیه‌ای است که بهائیت با این نام آن را حتی برای نجات جان مذموم [3] و با تغییر نام به حکمت، آن را لازمه‌ی عقل برمی‌شمارد: «در آثار و الواح أبهی به جای تقیّه، حکمت که اسم مصدر به معنای دانش است بغایت تکرار و تأکید مذکور گردید و مراد مراعات مقتضیات حال مخاطب و محیط و زمان و غیره است».[4]

سوم: دعوت به تبلیغ گزینشی و مؤثر در بهائیت، اشارت به همان سیاست پیشوایان بهائی در عدم مواجهه با منتقدین آگاه و فریب افراد کم اطلاع نسبت به این فرقه‌ی ضالّه می‌باشد؛ همچنان که پیشوایان بهائی با مشرک و ظالم برشمردن مخالفین خود، به پیروان دستور می‌دهند: «لَیسَ لِأحدٍ أن یَعترف بِهذا الأمر اَمامَ وجوهِ المُشرکین و المُعتدین [5]؛ بر کسی جایز نیست که به این امر (بهائیت) نزد مشرکین و معتدین (: بخوانید غیربهائیان) اعتراف کند».

چهارم: جالب است بدانیم تشکیلات بهائیت در کنار توصیه به تبلیغ گزینشی و هوشمند افراد به بهائیت (که در این مسیر حتی شرط اطاعت از حکومت‌ها، به عنوان حکم قطعی رهبران این فرقه[6] را لازم نمی‌داند)؛ اسرائیلی‌هایی که خود درخواست بهائی شدن داشته باشند را منصرف می‌سازد![7]

پی‌نوشت:
[1]. نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پیام مورخ: 1 اوت 2021.
[2]. حسینعلی نوری، اشراقات و چند لوح دیگر، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 79.
[3]. «درباره‌ی این‌که آیا صلاح است به خاطر نجات کسی، به غیرحقیقت سخنی گفته شود؟ حضرت ولی امرالله عقیده دارند، ما به هیچ‌وجه، نباید بر خلاف حقیقت صحبتی بکنیم...»: منتخب آثار شوقی افندی، نمونه حیات بهایی، ص 9.
[4]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 2، ص 170.
[5]. همان، ج 2، ص 171.
[6]. ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 463، 464.
[7]. نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، پاسخ به نامه‌ی مورخ: 25 ژوئن 1995.