یکی از بنیادی ترین اعتقادات مسیحیت؛ اعتقاد به وراثت گناه از ادم و حوا به نسل آنهاست. این اعتقاد در مسیحیت به گناه نخستین یا گناه اصلی معروف است. گناه اولیه بیان می کند که با گناه آدم و حوا و انتقال این گناه به فرزندانشان تا ابد؛ این فرزندان محکوم به جهنم و محروم از رحمت الهی هستند. اشکالی که به این باور وجود دارد اینکه چگونه ممکن است شخصی متحمل و قربانی گناه دیگری باشد؟ آیا در قوانین بشری و در دادگاه‌ها، قاضی هیچ گاه حکم گناه فردی را به نزدیگان و افراد خانواده او منتقل می‌کند؟
از متداول‌ترین پاسخ‌های مسیحیان این است که همانگونه که اگر پدری تصمیم اشتباه بگیرد این تصمیم در فرزندان و اعقاب او تاثیر گذار است؛ گناه نخستین هم این گونه است و تصمیم اشتباه آدم و حوا در نسل آنها تاثیر گذاشت و آنها از نجات الهی محروم شدند اما تفاوتی که در این مثال و مثال کارشناس مسیحی  با انچه در مسیحیت گفته می‌شود در این است که ما در آموزه‌ی گناه نخستین انسان را محکوم میدانیم حال انکه در مثالهای ذکر شده انسان محروم می شود. تقاوت است به اینکه انسان را محکوم کنند با اینکه انسان را محروم کنند. ممکن است افرادی به خاطر اشتباهات دیگران محروم شوند، مثلا پدری به خاطر اشتباهی که مرتکب می‌شود و به یک منطقه‌ی بد آب و هوا کوچ می‌کند فرزندان او نیز محروم از امکانات باشند اما اینگونه نیست که اگر پدری گناهی انجام داد و محکوم به جریمه شد؛ فرزندان او نیز محکوم شوند، پولس در مورد محکومیت انسان می‌نویسد: پس همچنان که به یک خطا حکم شد بر جمیع مردمان برای قصاص (رومیان 5: 18) پس در آموزه‌ی گناه نخستین بحث در محکومیت است، نسل بشر محکوم به جهنم شد بدون اینکه خودش گناهی مرتکب شده باشد نه محروم. گرچه همه‌ی محکومان محروم‌اند اما همه‌ی محرومان محکوم نیستند. جاناتان ادوارد یکی از بزرگ‌ترین اندیشمندان مسیحی می‌گوید: جریمه گناه تنها به آدم اختصاص نیافت بلکه همه ما در این جریمه شریک بوده و مستحق دریافت مجازات گناه هستیم.[۱]

پی‌نوشت:

[۱]. بنگرید به:
Jonathan Edwards, The Great Christian Doctrine of Original Sin Defended in The Works of Jonathan Edwards Volume I , pp. 143-233