دین اسلام به مسئله سلامت و قدرت جسم و روح انسان اهمیت خاصی می‌دهد، تا آن‌جایی که بر این باور است که رهبران اسلام باید در سلامت جسم و روح، سرآمد دیگران باشند. خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَأَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ وَمِن رِباطِ الخَيلِ تُرهِبونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُم...[انفال/60] و شما در مقام مبارزه با آن کافران خود را مهیا کنید و تا آن حدّ که بتوانید از آذوقه و تسلیحات و آلات جنگی و اسبان سواری زین کرده و برای تهدید دشمنان خدا و دشمنان خودتان فراهم سازید...» لذا اگر نگاهی هم به کتب تاریخی و روایی داشته باشیم، به روایت و سخنانی برخورد می‌کنیم که مستقیماً از شخص پیامبر اکرم و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) صادر شده است؛ از جمله این‌که پیامبر اکرم فرمودند: «به سرگرمی و بازی بپردازید، زیرا دوست ندارم که در دین شما خستگی و خشونت دیده شود.»[1]
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گاهی در مسابقات اسب سواری، شتر دوانی، تیراندازی، داوری در مسابقات شرکت می‌داشتند. ایشان بر انجام دو ورزش (پیاده روی، و دویدن) تأکید داشتند. از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده که روزی گروهی از مردم که پیاده می‌رفتند به پیامبر اکرم رسیدند و از خستگی و درماندگی شکایت کردند، که آن حضرت فرمودند: بدوید، آن‌ها آن کار را کردند و خستگی ایشان برطرف شد، گویی که بند از پاهایشان گشوده باشند.[2] با این وجود که آیات و روایات فراوانی به صورت مستقیم و هم‌چنین به صورت کنایه و اشاره به موضوع ورزش می‌پردازد و در کتب فریقین در این باب فراوان رسیده است، اما مفتیان وهابی، در عرصه ورزش به خصوص فوتبال که هم تحرک زیاد و هم دقت در حرکات ورزشی خاصی دارد، این‌گونه اظهار نظر کرده، فتوا می‌دهند که:
«کرة القدم انّها من الملاهی و أن کرة القدم لعب لم یکن فی عهد الخلفاء و لاملوک المسلمین ولا فی هذه الدعوة المبارکه...[3] بازی فوتبال در زمان رسول خدا، خلفاء، صحابه، و پادشاهان اسلامی نبوده؛ از این‌رو این کار می‌تواند در زمره‌ی توطئه‌های غربی‌ها برای دوری جوانان مسلمان از نماز و هم‌چنین لهو و لعب به شمار رفته و حاکمان امر باید از این کار جلوگیری کرده و به جای آن، آموزش نظامی به جوانان بیاموزند، ضمن این‌که این نوع کارها از افعال سفیهان و جاهلان است و ما را شبیه دشمنان خدا ساخته و باعث آسیب رساندن به بدن و افتادن نگاه جوانان به ران یکدیگر و غفلت از یاد خداوند می‌گردد. بدون شک یادگیری و آموختن این کار در مدارس، نادانی است.»
بزرگان دیگر وهابی هم کم و بیش، همین نظر و فتوا را صادر کرده‌اند که از جمله اینان شیخ محمد بن ابراهیم است که می‌گوید: «العب بالکرة الان یصاحبه الامور المنکرة مایقضی بالنهی عن لعبها...»[4] و یا شیخ حمد التویجری که می‌گوید: «ان اللعب بالکرة یقوم به السفهاء فی هذه الازمان و هو من التشبیه بأعداء الله و اللعب هذا من جمله المنکر...»[5]
در نتیجه، آنان چگونه فکر می‌کنند در حالی‌که از منظر عقل و شرع مقدس اسلام، ورزش برای تقویت و سلامت جسم ضرورت دارد و وقتی که بدنی سالم و با نشاط داشته باشیم، از عقل و تفکر شایسته‌ای بهره‌مند هستیم و این باعث می‌شود در کارهای شخصی و روزمره، مانند عبادات، مسائل اجتماعی، سیاسی، خانوادگی تأثیر مستقیم و به‌سزایی داشته باشد.

پی‌نوشت:

[1]. نهج الفصاحه، ابوالقاسم پاینده، انتشارات جاویدان، قم، ایران، ص105 حدیث531.
[2]. وسائل الشیعه، شیخ حرّ عاملی، مطبعه اسلامیه، تهران، ایران، ج13 ص351.
[3]. الدرر السنیه فی الاجوبه الاحمدیه، (مجموع من علما)، عبدالرحمن...  قاسم العاصمی النجدی، بی‌نا، بی‌جا، (1414ق)، ج15 ص200. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. الدرر السنیه فی الاجوبه الاحمدیه، ج15 ص205.
[5]. الدرر السنیه فی الاجوبه الاحمدیه، ج15 ص206-207.