برخی از اهل سنت می‌گویند: چرا اهل سنت حق ندارند نامزد ریاست جمهوری شوند؟
(طبق ماده 115 قانون اساسی، رئیس جمهور باید ملتزم به مذهب رسمی کشور، یعنی «شیعه اثنی عشری» باشد، لذا اقلیت‌های مذهبی حق ندارند نامزد انتخابات ریاست جمهوری شوند.)
در جواب باید گفت: طبیعی است که بسیاری از کشورها، فقط یک دین و مذهب را به رسمیت می‌شناسند و قوانین رسمی آن کشور، طبق مبانی و احکام آن دین و مذهب، خواهد بود، و در صورت دوگانگی یا تعدد مذاهب دخیل در قانون اساسی، قطعاً جامعه به هرج و مرج کشیده می‌شود.
حال که یکی از خطیرترین مسئولیت‌های کشور، مسئولیت ریاست جمهوری است؛ برای جلوگیری از هرج و مرج، رئیس جمهور باید تابع و ملتزم به مذهب رسمی کشور باشد، اما حق انتخاب رئیس جمهور از هیچ کسی سلب نمی‌شود و هر شخصی، تابع هر اقلیتی که باشد، حق انتخاب دارد و می‌تواند شخصی را انتخاب کند که عملکرد و آرمانی نزدیک به خود دارد.
نسبت به بقیه پست و مقام‌ها نیز باید گفت: اقلیت‌های مذهبی حق نامزد شدن برای شورای شهر و روستا و مجلس شورای اسلامی را دارند و هیچ منع قانونی برای نامزد شدن آن‌ها وجود ندارد.
اهل سنت در مجلس شورای اسلامی، در هر دوره، حدود 20 نماینده، و در شورای شهر و روستا و در مجلس خبرگان رهبری نماینده دارند.
نسبت به مناصبی هم‌چون وزیر، مشاور رئیس جمهور و مشاور وزیر و استاندار و فرماندار نیز باید گفت که این اشخاص یا مستقیماً به دست رئیس جمهور نصب می‌شوند و یا این‌که توسط رئیس جمهور معرفی شده و توسط مجلس شورای اسلامی رای اعتماد گرفته، تأیید می‌شوند، و تمام مردم در انتخاب رئیس جمهور و نمایندگان مجلس تأثیر مستقیم دارند و حق انتخاب از هیچ‌کس سلب نشده است و این نمایندگان و رئیس جمهور منتخب آن‌هاست که در تعیین این مناصب نقش دارند؛ گفتنی است که فرماندار، بخشدار و شهردار برخی از شهرها از اهل تسنن هستند.
طبق مبانی اهل سنت، تبعیت از حاکم اسلامی واجب است؛ پس طبق مبانی آن‌ها، تبعیت از فرمان رهبر جامعه اسلامی و قانون کشور اسلامی بر آن‌ها واجب است و حق اعتراض ندارند؛ با این‌که در جمهوری اسلامی ایران، به اهل سنت حق نامزدی مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان، و شورای شهر و روستا داده شده است، سؤالی مطرح است که کشورهای اسلامی مجاور، با شیعه به عنوان اقلیت مذهبی، چه نوع رفتاری دارند؟