پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در آستانه انتخابات ریاست جمهوری 1400 هستیم. در انتخابات چیزی که از مسائل دیگر مهم‌تر است، انتخاب اصلح می‌باشد. به گونه‌ای که در بیانات رهبری بارها مورد تأکید قرار گرفته است. ایشان  می‌فرمایند: «علاج دردهای مزمن کشور در انتخابات پرشور و انتخاب اصلح است.»[1] بخش عمده‌ی بیکاری، تورم، رکود، کاهش ارزش پول ملی و غیره با انتخاب اصلح حل شدنی است.

در انتخابات‌هایی دیده می‌شود که صرفا چون شخصی در حزب مورد علاقه‌اش حضور دارد به وی رأی می‌هد. یعنی بدون این‌که گذشته وی را بررسی کند و صلاحیت وی را بسنجد به او رأی می‌دهد. یا بر اساس لباس، وعده‌ها و غیره به وی رأی می‌دهد که هیچ‌کدام با گزاره‌های دینی و عقلی ما نمی‌خواند.

حضرت علی علیه السلام: «مَنْ تَقَدَّمَ عَلَی قَوْمٍ وَ هُوَ یَرَی فِیهِمْ مَنْ هُوَ أَفْضَلَ فَقَدْ خَانَ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ المُؤمِنینَ.[2] هرکس خود را در جامعه بر دیگران مقدم بدارد؛ درحالی که بداند افراد لایق‌تر از او هستند، قطعا او به خدا و پیامبر و مؤمنان خیانت کرده است.» مقدم کردن شخصی که دارای مرتبه پایین است قطعا خیانتی است که فرد انجام می‌دهد. مثلا اگر شخصی فردی را با با نمره 18 می‌شناسد و به شخصی با نمره 17 رأی دهد، قطعا او خیانت کرده است.

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ.[انبیا/105] که البته بندگان نیکوکار من ملک زمین را وارث و متصرف خواهند شد.» مردم باید صالح‌ترین را انتخاب کنند چرا که قبلا تعداد افراد کاندیداهای موجود در رقابت صلاحیت‌شان احراز شده است و در این صورت ما باید دنبال فرد اصلح بگردیم. اساساً این‌جا جایی نیست که به حداقل اکتفا کنیم باید شخصی را انتخاب کنیم که دارای حداکثر خصوصیات باشند.

شخص اصلح شاخصه‌های زیادی دارد. مهمترین آن‌ها این است:

1. درد مردم را بفهمد؛
2. ظرفیت کشور را بداند؛
3. مشکلات کشور را بداند؛
4. با مردم صمیمی باشد؛
5. در بین مردم دائما حضور داشته باشند تا درد مردم را بفهمد؛
6. از فساد دور باشد.
7. دنبال اشرافی‌گری نباشد.
8. کارآمد باشد.
9. انقلابی باشد.

فردی که کاندیدا خواهد شد سابقه‌ای در گذشته‌ی مدیریتی خود دارد و اینچنین نیست که ناشناخته باشند. پس می‌توان با کمی تحقیق و جست‌وجو در مورد این افراد فرد اصلح را انتخاب کنیم.

پی‌نوشت:

[1]. بیانات رهبری، 1399/11/29.
[2]. الغدیر، علامه امینی، بنیاد بعثت، تهران، ج ۸، ص۲۹۱.