مقدمه: این مبحث در یک جلسه گفتگو با یکی از افسران امنیتی کشور، به صورت شفاهی مطرح و توسط یکی از نویسندگان «پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب» (ادیان نت) تدوین و مکتوب شد. مسئولیت این نوشتار، بر عهده پایگاه مذکور است. معمولاً جریانات معاند همچون سلطنت‌طلبان و باستانگرایان، شبهه‌ای را سر زبان دارند و برخی دیگر از هم‌وطنان عزیز از روی ناآگاهی آن را ترویج می‌کنند. این متن، با رویکرد پاسخ به باستانگرایان مدوّن شده است. هرچند در سایر زمینه‌ها نیز مفید فایده خواهد بود.

کمک‌هایی که از ایران به لبنان و سوریه و غزه می‌رسد از کدام منابع تأمین می‌شود؟

هر ساله کمک‌های مالی متعددی به نیروهای جبهه مقاومت (یعنی هم‌پیمانان ایران در منطقه، از جمله حزب‌الله لبنان، انصارالله یمن، سپاه بدر عراق، حماس فلسطین و...) ارسال می‌شود. عمده این کمک‌ها از 3 منبع است. یک منبع، وجوهات شرعی است. منبع دیگر، کمک‌های مردمی و دیگر هم منابع حاکمیتی (دولتی). در توضیح منبع اول (وجوهات شرعی) باید گفت که آیت‌الله خامنه‌ای به عنوان یکی از مراجع مشهور شیعه، در بیش از 40 کشور جهان، مقلّد دارند. عمده مقلدین ایشان در ایران، عراق، هندوستان، پاکستان، افغانستان، امریکا (تعداد زیادی از شیعیان ساکن در امریکا)، روسیه، مالزی، آلمان، فرانسه، کانادا، انگلیس، هلند، اسپانیا، نیجریه، کویت، لبنان و... حضور دارند. طبیعتاً هر ساله مبالغ قابل توجهی وجوهات شرعیه (خُمس، موقوفات، تبرّعات و...) به دفتر ایشان ارسال می‌شود. بخشی از این وجوهات در ایران و بخش زیادی هم در کشورهای دیگر (که شیعیان در فقر و تحت فشار هستند، مثل افغانستان، پاکستان، لبنان و...) هزینه می‌شود. وجوهات شرعی اساساً منابع مالی بین المللیِ دینی هستند. اجازه دهید مثالی بزنم. در لبنان، تعداد زیادی از سرمایه‌داران لبنانی، شیعه مذهب و مقلد رهبر معظم انقلاب هستند که این‌ها هر ساله وجوهات زیادی به دفتر رهبر انقلاب (در بیروت و...) اهدا می‌کنند که بخش زیادی از این وجوهات، به تهران ارسال شده و بخشی با اجازه ایشان مستقیماً در همان لبنان هزینه می‌شود. این سخنان را می‌توان به راحتی راستی آزمایی کرد. هر ساله پس از ماه رمضان، می‌توانید تشریف ببرید قم، میدان صفاییه، دفتر رهبر انقلاب، آنجا در بخش وجوهات شرعیه (که ورودش برای همه افراد آزاد است...) شما میتوانید چند ساعت بنشینید (خادمی هست که برای شما چای و خرما هم می‌آورد و کسی هم شما را از آنجا بیرون نمی‌کند)، و در کمال شفافیت، از نزدیک مشاهده کنید که طلاب غیرایرانی و نمایندگان رهبر معظم انقلاب، از کشورهای مختلف، وجوهات بسیاری می‌آورند، آنجا تحویل می‌دهند و رسید می‌گیرند. این وجوهات صرف امور مذهبی در کشورهای مختلف می‌شود. الحمدلله مذهب شیعه در جهان با سرعت بالایی در حال رشد است و منابع مالی هم در حال گسترش. این از منبع نخست (که گفتیم: وجوهات شرعیه). اما منبع دوم، کمک‌های مردمی است. منبع سوم هم کمک‌های نهادهای حاکمیتی. باید توجه کرد که همه آنچه از بودجه دولتی خرج لبنان و سوریه و فلسطین می‌شود، کمتر از 1 درصد بودجه کشور است.

ایران چه مقدار از بودجه سالانه خود را در لبنان، غزه و سوریه هزینه می‌کند؟

همانطور که گفته شد، بسیار کمتر از 1 درصد بودجه کشور خرج لبنان، سوریه و فلسطین می‌شود. این «کمتر از 1 درصد» هم از بودجه دفاعی کشور است، نه از بودجه اقتصاد و نه از بودجه آموزش و پرورش. نه از بودجه انرژی، نه از بودجه مسکن و راه سازی و... بودجه دفاعی کشور باید خرج دفاع از کشور شود. چه داخل مرزها، چه بیرون مرزها... برخی از هم‌وطنان (در اثر بمباران تبلیغاتی و جنگ روانی رسانه‌های اجنبی) گمان می‌کنند که خرج فلسطین و لبنان از جیب مردم ایران داده می‌شود. در حالیکه این گمان، کاملاً مغایر با حقیقت است. شما به آمار رسمی statista توجه کنید، ایران حتی جزو 10 کشور کمک کننده به فلسطین هم نیست. به تعبیری واضح‌تر، کمک‌های مالی ایران به فلسطین آنقدر ناچیز است که در آمارهای رسمی کلاً نادیده گرفته می‌شود. (آمار رسمی statista را ببینید) مشابه همین وضعیت را در آمار stepfeed می‌بینیم (بنگرید).
                         
یقیناً بیش از 99 درصد بودجه کشور (که مصرف داخلی دارد) می‌توان بخش عظیمی از مشکلات را حل کرد، لیکن برخی رسانه‌های وابسته، سود و منفعتشان در این است که با پیش کشیدن آن 1 درصد، حواس مردم را از 99 درصدِ بودجه‌ داخلی پرت کنند. این هم نوعی دیگر از جنگ روانی است. به هر حال، باید امنیت دفاعی کشور حفظ شود. از همین روی هر ساله بخشی از بودجه دفاعی کشور، بیرون از مرزها خرج می‌شود تا این امنیت به بهترین شکل تأمین شود. 

چه نیازی است که ایران همان مقدار اندک را در لبنان، غزه و سوریه هزینه کند؟!

این مسئله چند بُعد دارد. یک بُعد انسانی قضیه است. کمک به هم‌نوعان که گرفتار مشکل هستند (هرچند این عبارت، کلیشه‌ای و تکراری است). بُعد دیگر قضیه، منافع دینی و ملّی ماست. ببینید عربستان سعودی صدها برابر ما، بلکه هزاران برابر ما، در منطقه هزینه می‌کند برای ترویج وهابیت. نتیجه آن را هم داریم می‌بینیم. طالبان در افغانستان، گروهک‌های تروریست در پاکستان، داعش در عراق و سوریه، حتی جریاناتی مثل الاحوازیه در خوزستان و یا گروهک‌های تروریستی در سیستان و بلوچستان. اسرائیل هم از جریاناتی مثل بهائیت و برخی گروهک‌های برانداز در ایران حمایت می‌کند. این‌ها (اسرائیل، عربستان و امرات) در خاورمیانه هزینه می‌کنند و بارها برای ما دردسر ایجاد کرده‌اند. خب ما اگر مقابله نکنیم، شکست می‌خوریم. اگربه ما سیلی زدند، باید سیلی بخورند. خاورمیانه میدان جنگ است. آن‌ها هم دشمنان مذهبی و ملی ما هستند که با همه وجود از همه کینه دارند. ما جنگ را شروع نکردیم. اما باید کار را تمام کنیم. روزی روزگاری اسرائیل بیخ گوش ما سنگر داشت. الآن ما بیخ گوش اسرائیل سنگر داریم (حزب الله لبنان، اسلحه ماست. بازوی دفاعی ماست). روزی اسرائیل به صورت ما سیلی می‌زد، امروز ما به کمک بازوی دفاعی خود، به اسرائیل سیلی می‌زنیم (در سال 2006 در جنگ 33 روزه، بازوی پرتوان ما اسرائیل را به خاک سیاه نشاند). روزی عربستان اسلحه خود را روی شقیقه ما گذاشته بود، امروز ما اسلحه خود را روی شقیقه عربستان گذاشته‌ایم (حوثی‌ها در یمن که نیروی ما هستند) و هر وقت بخواهیم شلیک می‌کنیم. ابتکار عمل الآن در دست ماست. عربستان برای نیروهای خود هزینه می‌کند. ما هم برای نیروهای خود  هزینه می‌کنیم. پولی که ما خرج نیروهای خود می‌کنیم یک هزارم آن پولی که عربستان و اسرائیل خرج نیروهای خود می‌کنند هم نیست. اما شما رهبر معظم انقلاب را ببینید چقدر آرام و امیدوار به آینده... اما رهبران وهابیت و سران صهیونیسم را ببینید که از غیض و غضب به حد جنون رسیده‌اند. این یعنی ما از حریف پیش هستیم و هرچه به سوت پایان بازی نزدیک‌تر می‌شویم عصبیت و خشم دشمنان ما هم بیشتر می‌شود. اگر یک ریال هزینه کنیم، هزار ریال منفعت ملی و مذهبی می‌بریم. به هر حال ببینید امریکا چقدر در خاورمیانه هزینه می‌کند. انگلیس چقدر هزینه می‌کند. عربستان و اسرائیل و امارات را ببینید. آن هزینه‌ای که ما در منطقه می‌کنیم واقعاً ناچیز است. اما دستاوردها و برکات بسیاری برای این نظام و تبعاً برای مردم داشت. سخنان هنری کیسینجر ( (Henry A. Kissinge وزیر خارجه اسبق آمریکا و نظریه پرداز مطرح روابط بین‌الملل را ببینید که با خشم و ناراحتی اعلام کرد که امروز یک کمربند شیعی از تهران به بغداد و دمشق تا بیروت تشکیل شده و این امر سبب شده که ایران امپراتوری باستانی خود را احیا کند:
                         

اساساً حمایت از هم‌پیمانان منطقه‌ای، صرفاً تاکتیک ایران نیست. حتی امریکا از آن سوی دنیا، در خاورمیانه هزینه می‌کند برای منافع خود. درحالیکه طبق آمار euronews نیمی از مردم امریکا به خاطر فقر، قادر به تأمین زندگی خود نیستند. (بنگرید)  حتی سناتور امریکایی، برنی سَندِرز (Bernie Sanders) در توئیتر خود اعلام کرد که 43 درصد امریکایی‌ها در فقر مطلق و محروم از امکانات اولیه زندگی هستند:
                        

نظام حاکمیتی ایران هم موظف است که تأمین امنیت کشور را از بیرون مرزها مد نظر قرار دهد. اینکه ما بایستیم تا دشمن وارد خاک ما شود و بعد ما از خودمان دفاع کنیم عاقلانه نیست. حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می‌فرماید: « فَوَاللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلا ذَلُّوا...» یعنی به خدا قسم هر ملتی، هر قومی که در خانه خود با دشمن بجنگد، ذلیل خواهد شد. ما نباید در خاک ایران بنشینیم و بعد توقع داشته باشیم که امنیت ما تامین شود. همیشه پیشگیری مؤثرتر از درمان است. ما داعش را در عراق زدیم، با کمترین هزینه... اگر می‌ایستادیم که داعش سراغ ما بیاید، آن وقت باید هزار برابر هزینه می‌دادیم. هم هزینه مالی و هم هزینه جانی و انسانی. پس کسی حق ندارد بگوید که چرا ایران در عراق هزینه کرد و علیه داعش جنگید... جنگیدیم، همه «خودمان» را و هم ملت عراق را از دست داعش نجات دادیم و امروز 400 هزار نیروی رزمی حشد الشعبی (بسیج شیعه مردمی عراق)، رسماً خود را تحت فرماندهی رهبر معظم انقلاب می‌دانند. یعنی ما اندک هزینه‌ای کردیم... با اخلاص و از روی خیرخواهی هم هزینه کردیم. هم خودمان را از دست داعش نجات دادیم، هم گفتمان سازی کردیم و 400 هزار نیروی رزمی شیعه عراقی متحد و تحت امر رهبر ما شدند. شما بروید در جمع نیروهای حشد الشعبی، اسم آیت الله خامنه‌ای را بیاورید همه صلوات می‌فرستند. آن قدر علاقه پیدا کرده‌اند. بروید پیش مسیحیان آشوری عراق اسم ایران، اسم سپاه، اسم رهبر معظم انقلاب را بیاورید، ببینید چگونه با خوش‌رویی صورتشان گل می‌اندازد. حتی بروید پیش ایزدیان، همین را می‌بینید. بله هزینه کردیم، ولی هزار برابر سود بردیم. نفعش برای ایران شد. موجب شد مذهب شیعه اقتدار پیدا کند.

اجازه دهید مثال دیگری بزنم. پایگاه اسپوتنیک روسیه مدتی پیش خبری منتشر کرده بود که نتانیاهو تاکنون 3 بار دستور حمله اتمی به ایران را صادر کرد، ولی هر سه مرتبه با مخالفت شدید کابینه مواجه شد. همه وزرای دولت اسرائیل گفته بودند که اگر ما به ایران حمله اتمی کنیم، حزب الله (که نیروی ایران است) بلافاصله تمام پایگاه‌ها و تمام شهرهای ما را بمباران خواهد کرد. همین ترس سبب شد که حمله اسرائیل به ایران کنسل شود. (sputniknews) یعنی اندک هزینه ما برای حزب الله، هزار برابر سبب سود و منفعت برای ایران و مذهب شیعه شد.

پس آن ضرب المثلِ «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است» چه می‌شود؟

بله، درست است! اما چراغ... نه چلچراغ! ما صد چراغ داریم، یکی را به مسجد بدهیم بد نیست. ضمن اینکه همان یک چراغ هم برای خودمان منفعت دارد. به هر حال خود ما هم در مسجد نماز می‌خوانیم. از سویی دیگر، همانطور که توضیح داده شد، همه این هزینه‌ها از هر سو که حساب کنیم، فایده بسیاری دارد. مثلاً قیمت یک زیردریایی نظامی سطح متوسط، حدود 150 میلیون دلار است. (با دلار 10 هزار تومنی دی‌ماه 97 می‌شود حدود هزار و پانصد میلیارد تومان). این زیردریایی در موقعیت جنگی شاید با یک موشک، زیرِ دریا از بین برود. اما همین مبلغ را ایران در کشورهای مختلف (لبنان، فلسطین، عراق، یمن، افغانستان، پاکستان، سوریه و...) هزینه می‌کند. نتیجه چه می‌شود؟ نتیجه آن می‌شود که امروز می‌بینیم... اسلحه ما روی شقیقه عربستان و اسرائیل است (یعنی همان که عرض کردم. ابتکار عمل در دست ماست). و 400 هزار رزمنده سپاه بدر (حشد الشعبی) در عراق، 40 هزار رزمنده شیعه حزب الله در لبنان، 25 هزار رزمنده حماس در غزه، 50 هزار رزمنده حوثی (انصار الله) در یمن، 40 هزار رزمنده تیپ فاطمیونِ شیعه افغانستان، 30 هزار رزمنده تیپ زینبیون پاکستان و... همگی تا پای جان برای مذهب شیعه و تحت فرماندهی آیت الله خامنه‌ای هستند. پس ما اگر صد چراغ داشتیم، یکی را به مسجد دادیم، هزار و یک فایده برای ما داشته است.

در پایان: اگر امروزه مردم این کشور می‌توانند در آرامش زندگی کنند و با خیال راحت در خیابان‌ها رفت و آمد کنند به دلیل این هزینه‌ها است. ضمن اینکه این هزینه‌ها از بودجه آموزش و پرورش به سوی لبنان و فلسطین نمی‌رود! گاهی اوقات می‌بینیم که در فلان مدرسه، بخاری آتش می‌گیرد و چند دانش آموز زخمی می‌شوند، برخی از سر شرارت و برخی از سر ناآگاهی ناله سر می‌دهند که ای وای، پول ما به لبنان می‌رود ولی دانش آموزان ما اینجا بخاری ندارند! در حالیکه پول بخاری را آموزش و پرورش باید بدهد و پول هم به اندازه کافی هست (ولی برخی مسئولین کوتاهی می‌کنند). آن مبلغی که صرف لبنان می‌شود از بودجه وزارت دفاع است. از بودجه دفاعی کشور است. نه از بودجه سایر وزارت‌خانه‌ها...

نوشتارهای مرتبط:

حکومت پهلوی و تقدیم سرمایه‌های ایران به سران عرب

کورش کبیر: هم غزه، هم لبنان، هم ایران...