برخی از آئین‌ها برای خود، منش و روش سلوک خاص دارند، که مسیحیت نیز مستثنی از آن نیست.
عرفان مسیحیت، عرفان خداگراست، ولی تصوری که از خدا دارد، تصوری تثلیثی است. اگر به خدایی قائل باشید که هم خداست و هم می‌تواند تجسّد مادی پیدا کند و به صلیب کشیده شود، این شرک‌آمیز و تنزل دادن خدا است. هم‌چنین ناسازگاری عقل با عرفان مسیحی بسیار پررنگ است.
برای نمونه، این تناقضات در رمان‌های «پائولو کوئلیو» نیز بروز می‌کند، درجایی که تنها راه وصول به حقیقت شریعت است، وی برای این راه مقام منزلتی قائل نیست.[عرفان و تصوف، ص101]