کوتاه نوشته

عوام‌فریبی، همواره یکی از ترفندها و حیله‌های افراد سودجو و منفعت‌طلب بوده است که برای سرپوش گذاشتن بر افکار و اعمال شیطانی و پلید خود از آن استفاده می‌کنند. نورعلی الهی اظهار می‌کند که در خانواده او بوقی وجود دارد که هر موقع در آن دمیده شود بلا نازل می‌شود. وی دراین‌باره می‌گوید: «زمانی درویشی یک بوق شاخی، مثل بوق‌هایی که در زمان جنگ از آن استفاده می‌شد به خانقاه پدرم هدیه داد. هر وقت قرار بود درجایی بلایی نازل شود، پدرم آن بوق را به یکی از درویش‌ها می‌داد که برود پشت‌بام و رو به آن محل یک یا دو یا چند بار بدمد. بعد می‌دیدیم که در همان محل بلایی نازل می‌شود. وقتی پدرم از دنیا رفت، بوق را در صندوقی گذاشتم و سفارش کردم کسی در آن ندمد. در موقع اسباب‌کشی گویا پسر بزرگم که در آن موقع خردسال بود آن را می‌بیند و بدون اینکه متوجهش شود در آن می‌دمد. از صدای آن متوجه شدیم و فوراً از او گرفتیم. از او پرسیدم چند بار و رو به کجا در آن فوت کردی؟ گفت دم فلان پنجره و روبه فلان سو. دیگر چاره‌ای نبود. هنوز سه روز نگذشته بود همسایه روبرویمان فوت شد. آن بوق هنوز هم وجود دارد، منتها بسته‌بندی‌شده و در صندوق است تا کسی به آن دسترسی پیدا نکند.»[آثار الحق، ج 2، صص 28-27، گفتار 83] مطالب مذکور علاوه بر اینکه استفاده از سِحر و جادو در خاندان الهی را روشن می‌کند، اشاره غیرمستقیم به تهدید و ارعاب مردم ساده‌لوح است که اگر این خانواده بخواهند، می‌توانند با سِحر و جادو آنان را از بین ببرند. بنابراین از مریدان خاندان الهی که کورکورانه مطیع آنان شده‌اند، می‌پرسیم که آیا مطالب بیان‌شده توسط نورعلی الهی، نشانگر عارف بودن او و پدرش است، یا شبیه سخن ساحران و جادو گران می‌باشد؟   

پی‌نوشت:
الهی، نورعلی، آثار الحق، ج 2، چاپ دوم، تهران، جیحون، 1373، صص 28-27، گفتار 83