یکی از انتقاداتی که به شیعیان می‌شود گریه و عزاداری کردن آن‌ها در فراق عزیزانشان است و وهابیان آن را منع می‌کنند و این در حالی است که با مطالعه و دقت در شواهد تاریخی به این نتیجه می‌رسیم که برپا کردن مجالس ماتم و سوگواری، مرثیه سرایی و گریه کردن در فراق عزیزان و بزرگان دین به هر طریق ممکن، مثل استفاده از طبل و سینه زنی و بستن مغازها و... از اعمال و نشانه‌های حزن و عزا و اندوه است و بین مسلمانان امری شایع و متداول بوده و هیچ مسلمانی به‌خاطر چنین اعمالی بی‌عقل و بدعت‌گذار نخواهد بود و این گریه و عزاداری و سوگواری در مرگ عزیزان و ... از زمان حضرت آدم تا پیامبر خاتم روی داده و این پیامبران به مناسبت‌های مختلف به سوگواری و عزاداری می‌پرداختند. خداوند در قرآن ذیل آیه [83/یوسف] حزن یعقوب در فراق فرزندش یوسف و گریه‌های طولانی او و در نهایت کور و نابینا شدنش، این موضوع را بیان می‌کند.
اما چه شده است که برخی از افراد جاهل مانند ابن تیمیه و فرقه وهابیت این‌گونه اعمال و مرسومات را نوعی بی‌عقلی و جهل و بدعت در دین می‌دانند و به هم‌کیشان خودشان که مسلمانان باشند، جسارت می‌کنند، در حالی‌که از قدیم الایام این مراسمات بوده است و تمام فرق و مذاهب اسلامی به این موضوع عنایت داشته و آن را انجام می‌دادند.
مثلاً ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد معروف به ابن جوزی در سال (597هجری) از دنیا رفت، و ذهبی این عالم بزرگ اهل سنت به نقل از نوه‌ی ابن جوزی می‌نویسد که: زمانی که او از دنیا رفت، مغازه‌ها بسته و بازارها تعطیل شد... و ازدحام جمعیت به حدّی بود که بزرگان نتوانستند به جنازه ابن جوزی نزدیک شوند،... مردم از مرگ ابن جوزی بسیار ناراحت بودند و گریه و عزاداری و جزع و ناله سر می‌دادند و بسیار گریه کردند...[1]

پی‌نوشت:

[1]. سیر اعلام النبلاء، ذهبی، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج21 ص379.
تاریخ الاسلام، ذهبی، دار الکتاب العربی، بیروت، لبنان، ج42 ص296.