از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظر مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که او می‌گوید: «شیطان به سبب کشته شدن امام حسین (علیه السّلام) دو بدعت در میان مردم رواج داده؛ یکی بدعت محزون شدن، گریه کردن و نوحه‌سرایی برای امام حسین (علیه السّلام) در روز عاشورا و دیگری بدعت شادی و خوشحالی که اهل‌سنت در این روز دارند.»[1]

که در پاسخ می‌گوییم: ابن کثیر دمشقی درباره عزاداری مردم به هنگام از دست ابن‌تیمیه با آب و تاب فراوان چنین گزارش کرده: «زنان بسیاری در (تشییع جنازه ابن‌تیمیه) حاضر شدند... گروهی از تشییع کنندگان باقی مانده آب غسل ابن‌تیمیه و برخی دیگر باقی مانده سدری که با آن، جنازه را شسته بودند، بین خود تقسیم کرده و آن را خورده و آشامیدند. گروهی دیگر برای خرید ریسمانی که ابن‌تیمیه برای دفع شپش‌هایش (در زندان) به جیوه آغشته کرده و به گردن آویخته بود یک‌صد و پنجاه درهم و برای طاقیه (نوعی کلاه) او پانصد درهم پرداختند.»

در تشییع جنازه ابن‌تیمیه گریه، زاری و ناله‌های فراوانی سرداده شد و در شهر صالحیه و تمام شهرها چندین قرآن برای او ختم کرده و برای چندین شبانه‌روز مردم برای زیارت قبر او آمده و شب تا صبح در کنار قبر او بیتوته کرده و خواب‌های خوب زیادی برای او دیده و شعرها در رثای او سرودند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «و صار الشّیطان بسبب قتل الحسین رضی الله عنه یحدث للنّاس بدعتین بدعة الحزن و النّوح یوم عاشوراء... و کذلک بدعة السّرور و الفرح.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 554.
[2]. «و حضر نساء کثیرات... و أمّا الرّجال فحزروا بستّین ألفا إلی مائة ألف إلی أکثر من ذلک إلی مائتی ألف و شرب جماعة الماء الّذی فضل من غسله واقتسم جماعة بقیّة السّدر الّذی غسّل به ودفع فی الخیط الّذی کان فیه الزّئبق الّذی کان فی عنقه بسبب القمّل مائة و خمسون درهما و قیل إنّ الطّاقیة الّتی کانت علی رأسه دع فیها خمسمائة درهما و حصل فی الجنازة ضجیج و بکاء کثیر و تضرّع و ختمت له ختمات کثیرة بالصّالحیة و بالبلد و تردّد النّاس إلی قبره أیّاما کثیرة لیلا و نهارا یبیتون عنده و یصبحون و رؤیت له منامات صالحة کثیرة و رثاه جماعة بقصائد. جمّة. البدایة و النهایة، أبو الفداء إسماعیل بن عمر بن کثیر القرشی، مکتبة معارف، بیروت، ج 14، ص 136.