پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- علیرغم وجود عقیده به شاهدبازی در صوفیه، برخی سعی در تطهیر دامان صوفیان از این ننگ بزرگ را دارند و تلاش می‌کنند صوفیان را از این عمل قبیح تبرئه کنند. اینان سعی می‌کنند شاهد بازی را تقسیم به نگاه به زیبا رو از روی عبرت و شهوت تقسیم کنند و اینگونه به مردم بفهمانند که شاهدبازی صوفیه از روی عبرت است و شهوت‌آلود نیست. اما با مراجعه به آثار بزرگان صوفیه قدیم معلوم می‌شود شاهدبازی در میان برخی از صوفیه مشهور بوده است.

مثلا ابوالقاسم قشیری، از مشایخ بزرگ قرن پنجم –که مخالف با شاهدبازی است- بزرگترین آفت تصور را در صحبت احداث (نوجوانان) و مجالست با کم سن و سالان دانسته است. وی به اجماع پیروان، نظر در شاهدان را مایه خواری و خذلان و دوری از خدا می‌شمارد و سالکان را از خُرد(کم _ کوچک) پنداشتن گناه نظربازی برحذر می‌دارد.[ترجمه رساله قشیریه، صص 295 و 296] بنابراین توجیه صوفیه مبنی بر نگاه عبرت در شاهدبازی توجیه این مسئله است، درحالی که برخی از بزرگان مخالف شاهدبازی در تصوف، گناه شاهدبازی و خطر به خواری افتادن ایشان را گوشزد می‌کند.

پی‌نوشت:
قشیری عبدالکریم بن هوازن، ترجمه رساله قشیریه، انتشارات علمی فرهنگی، تهران، 1361، صص 295 و 296