یکی از کارهایی که حنابله در کتب خود درباره پیشوایان و علمای خود انجام داده‌اند، غلو نسبت به آن‌ها می‌باشد، که با این داستان‌های ساختگی و دروغین قصد بزرگ نمودن پیشوایان خود را دارند؛ اما شیعیان که روایات فضائل امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب و سایر ائمه (علیهم السّلام) که صحیح بوده و بزرگان فرقه‌های مختلف اسلامی نقل نموده‌اند را بیان می‌کنند، به غلو متهم می‌شوند.

حنابله در مورد یکی از بزرگان خود ـ ابوالحسن علی بن محمد بن بشاری متوفای 313 هجری قمری، که به زهد معروف می‌باشد ـ به غلو و مطالب غیر واقعی و کرامات جعلی و دروغینی در مورد ایشان پرداخته‌اند که در این مقاله به دو مورد از آنها اشاره می‌نماییم.

- شفای مریض به برکت دعای ابن‌بشار؛ احمد برمکی ماجرای دیگری از کرامات ابن بشار را این‌گونه نقل کرده و می‌‌گوید: روز چهارشنبه در جلسه درس استاد حاضر بودم. مردی آمده بود که فریاد می‌زد و کمک می‌خواست او در حالی که دستش را روی سرش گذاشته بود و فریاد می‌زد، داخل جلسه درس استاد شد. ابن‌بشار علت ناله و فریاد وی را پرسید. آن مرد در جواب گفت: دستم فلج شده است و دکترها جوابم کرده‌اند و گفته‌اند: هیچ راهی جز قطع دست وجود ندارد و می‌خواهند دستم را قطع کنند. استاد سرش را به سمت آسمان کرد و گفت: خدایا! بندگان تو (دکترها) بنده‌ات را ناامید کرده‌اند. تو او را ناامید نکن. سپس آن مرد را نزد خود فرا خواند و مطالبی را برای او خواند. آن مرد در جلسه بعدی در حالی که دستش کاملا خوب شده بود، حاضر شد.[1]

- برتری ابن‌بشار بر اویس قرنی؛ بربهاری یکی از علمای حنابله در مقام تعریف و تمجید از ابن‌بشار، مطلب اغراق‌آمیز دیگری را در مورد او گفته است. وی ابن‌بشار را از اویس قرنی برتر دانسته و می‌گوید: اگر به تعداد افراد قبیله مضر و ربیعه مورد شفاعت اویس قرنی قرار می‌گیرند، افرادی که مورد شفاعت ابن‌بشار قرار می‌گیرند بیش از این مقدار بوده و قابل شمارش نخواهند بود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «حضرت مجلسه یوم الأربعاء و قد جاء رجل صارخ مستغیث، فوسع له، فدخل إلیه و هو صارخ و یده علی رأسه، فقال له الشیخ: مالک؟ فقال: یدی! یریدون أن یقطعوها، لأن الأکلة قد أکلتها، قد أیأسونی الأطبّاء و قالوا: لیس غیر قطعها... .» طبقات الحنابلة، محمد بن ابی یعلی، دا المعرفة، بیروت، ج 2، ص 61.
[2]. «إذا کان أویس القرنی یدخل فی شفاعته مثل ربیعة و مضر، فکم یدخل فی شفاعة أبی الحسن ابن‌بشار.» طبقات الحنابلة، محمد بن ابی یعلی، دا المعرفة، بیروت، ج 2، ص 62.