یکی از راه‌های شناخت وهابیت و سلفیّت از اهل سنت این است که اهل سنت در فقه مقلد ائمه اربعه هستند و اجتهاد به صورت مطلق را جایز نمی‌دانند، اما سلفّیت و وهابیت به پیروی از ابن تیمیه با تقلید از ائمه اربعه مخالفت کرده و اجتهاد گرایی را رونق داده‌اند.
ابن تیمیه صراحتا تقلید از ائمه اربعه را رد می‌کند [1] و به بهانه اجتهاد، آراء شاذ خود را که مخالف با  دیدگاه اجماع علمای اهل سنت بود با نام اجتهاد و رجوع به قرآن و سنت عرضه کرد و آراء علمای اهل سنت را باطل شمرد.[2] رفتار ابن تیمیه باعث شد که علمای زمان خودش وی را طرد کرده و بر فتاوای او ردیه بنویسند. ابن رجب حنبلی با اینکه در خیلی از جاها ابن تیمیه را مورد تعریف و تمجید قرار می دهد اما در این خصوص در انتقاد از او می نویسد: «بسیاری از علما، فقها و محدثین از آراء شاذ او ناخشنودند. تا جایی که بعضی از قضات عادل او را از فتوا دادن در بعضی مسائل منع کردند. [3]

پی‌نوشت:

[1].ابن تیمیه، مجموع الفتاوی،دارالصمیعی، ریاض1425ق، ج20، ص17-10
[2]. سبحانی جعفر، درس نامه نقد وهابیت، محقق: مرتضی محیطی، موسسه دارالاعلام لمدرسه اهل البیت، قم 1396، ص36.
[3]. ابن رجب حنبلی، ذیل طبقات الحنابله،بی جا، 1425ق، ج4، ص505.