زیارت مراقد اهل بیت و مخصوصاً تشرف به حرم حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) از امور پسندیده و مرسوم در میان شیعیان است که امامان و بزرگان خود را حتی پس از مرگ ظاهری مورد تکریم قرار می‌دهند و با حضور در مراقد ایشان به احساس آرامش می‌رسند. اما چرا در دوره کنونی شیعیان پیاده به زیارت قبر مولای خود امام حسین (علیه‌السلام) می‌روند سؤالی است که شاید ذهن بسیاری از صاحبان ادیان دیگر و منکرین اسلام و البته دشمنان ایشان را به خود مشغول کرده باشد.
در این‌جا پس از بیان این‌که در آموزه‌های دینی از ائمه اطهار برای زائران حسینی، ثواب‌هایی را از جانب پروردگار بیان داشتند،[کامل الزيارات، ص118] دو موضوع قابل بررسی است؛ یکی حفظ شعائر اسلامی و آن این‌که مسلمانان نسبت به آموزه‌های دینی و بزرگان دینی خود، دارای غیرتمندی و تعصب به‌جا هستند و همواره ایشان را عالی مرتبه و بزرگ می‌دانند و این را از آیات الهی و معجزه بزرگ و جاودانه قرآن مجید برگرفته‌اند که «وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ.[حج/32] هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه‌ی تقوای دل‌ها(ی آن‌ها) است.»
نکته دوم را باید در معنای همین آیه جستجو کرد و آن این‌که انجام این عمل باعث به‌دست آوردن تقوای الهی، خداترسی و در یک کلمه رسیدن به عبودیت است. بنابراین در پاسخ به شبهات وهابیت در این خصوص باید گفت: اگر پیاده‌روی به سوی کربلا برای رسیدن به زیارت را صرفاً مباح بدانیم، به خاطر آن‌که نتیجه آن به حفظ شعایر الهی و تقوای قلوب می‌انجامد، کار پسندیده و مقبولی است.

پی‌نوشت:

کامل الزيارات، ص118، باب 40، ح ان فاطمه بنت محمد-صلي الله عليه و آله و سلم- تحضر لزوّار قبر ابنها الحسين(ع) فستغفر لهم ذنوبهم؛ به تحقيق فاطمه، دختر محمد-صلي الله عليه و آله سلم- براي زائران قبر پسرش حسين(ع) حاضر مي شود و براي گناهان ايشان طلب آمرزش مي کند.