از سوی باستانگراها ادعا می شود اگر دین زرتشت هم با صلح و سازش برخورد نمی کرد، امروزه بیشتر دنیا را تحت حکومت خود داشت. این مطلب بیان می دارد که دین زرتشت و پیروان آن هیچ خشونت و بدرفتاری را بکار نبرده اند، در حالی که مطالعه تاریخ دارای مطالب مخالف آن است.
در زمان قباد ساسانی، مزدکیان در زمانی ترویج و تبلیغ جنبش خود را پیشه کار دولت دیدند. ولی این تفکر تبلیغی زیاد ادامه نیافت و دوره ای شد که قباد مصمم شده كه روحانيان زردشتى را تقويت نمايد، زيرا دسايس مزدكيان هر روز او را از اين فرقه منزجرتر مي‌كرد. فردی به نام ماهبوذ از محارم و مشاورين مخصوص پادشاه شد.
چنين پيداست كه قباد اين فرصت را مغتنم شمرده، تعصب و جانبدارى خود را نسبت به دين رسمى كشور آشكار ساخته است. پس ايبريان (گرجيان) را كه عيسوى بودند، مجبور به‌قبول دين و آيين زردشتى كرد. مخصوصا آنان را از دفن اموات خود ممنوع داشت و فرمان داد كه اجساد را بنابر رسم ايرانى در دخمه‏ ها جاى بدهند. اهميتى كه به‌اين حكم اخير، يعنى دفن اموات داده ‏اند و در محاكمه سياوش آنرا يكى از گناهان بزرگ شمرده ‏اند، ظاهرا اتفاقى و خالى از منظور نبوده است.[1]

[1]. کتاب ایران در زمان ساسانیان، نوشته کریستین سن، ترجمه رشید یاسمی، سال 1367، صفحه 249