وقتی به کتاب‌های ابن تیمیه مراجعه شود، مشاهده خواهی کرد که وی به گونه‌ای در رابطه با انبیا و اولیا سخن گفته است که از مقام انبیا و اولیا بسیار کاسته است. وی هیچ تفاوتی بین انبیا و اولیا با مردم عادی قائل نیست و می‌گوید:  ما نمی‌توانیم هیچ نوع رابطه‌ای با آنان در عالم برزخ داشته باشیم، زیرا آنان مرده‌اند و نمی‌فهمند. بنابراین هر کسی بگوید یا نبی الله یا رسول الله، از خداوند برایم بخواه که حاجتم روا شود یا گرفتاریم حل شود، نه تنها چنین کاری مستحب و مباح نیست، بلکه مشروع نیز نیست. زیرا چنین درخواستی از انبیا و اولیا دارای مفسده است.[1] وی تا آن جا پیش می‌رود که عصمت انبیا را نیز انکار می‌کند.[2] از نگاه ابن تیمیه به اولیا و انبیا، ممنوعیت هر گونه تجلیل و توجه به اولیای الهی استفاده می‌شود.[3]

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه، قاعده الجلیله فی التوسل و الوسیله،مکتبه الفرقان، عمان1422ق، ص26.
[2]. ابن تیمیه، مجموع الفتاوی،مجمع الملک فهد لطباعه المصحف الشریف، مدینه1416ق، ج3، ص220.
[3]. سبحانی جعفر، درس نامه نقد وهابیت، محقق: مرتضی محیطی، موسسه دارالاعلام لمدرسه اهل البیت، قم 1396، ص35.