این دقیقاً مصداق کار خوارج است که کلمه‌ی حق را می‌گویند از آن اراده‌ی باطل می‌کنند. درست است ما نیز می‌پذیریم که شفاعت تنها مخصوص موحدان و کسانی است که به وحدانیت خداوند اعتراف و اعتقاد دارند. اما اشکال این‌جاست که محمد بن عبدالوهاب در کلماتی که قبل از مطلب می‌آورد بارها و بارها، تمامی مخالفانش را از حیطه‌ی اسلام و توحید خارج کرده است، و آن‌ها را مسلمان و موحد نمی‌داند.[2]
پس به این ترتیب لازمه‌ی این کلام این است که مستحقان شفاعت در زمان محمد بن عبدالوهاب، تنها اهالی عیینه و درعیه از شهرهای حجاز، هستند.[3] چون با تصویری که ایشان از توحید ارائه می‌دهد، بقیه همه مشرکند و به تبع آن هرگز مشمول آیه‌ی شفاعت نمی‌شوند.
پس به‌جاست که در کلمات این افراد و این مدعیان دروغین توحید، بیشتر تامل کنیم تا به بطلان مبانی و تفکرات بی‌اساس ایشان پی‌ببریم.

پی‌نوشت:

[1]. بن عبدالوهاب،محمد، کشف الشبهات، ص 33، ناشر: وزارت ارشاد عربستان، 1410ق.
[2]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 59، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، 2004م.
[3]. این مطلب را وهابیان به نقل از مخالفان در کتب خود آورده‌اند و در پی توجیه آن برآمده‌اند. به عنوان نمونه مراجعه شود به: عبد العزيز بن محمّد بن علي آل عبد اللطيف، دعاوي المناوئين لدعوة الشيخ محمّد بن عبد الوهّاب، ص 164، دار الوطن، الرياض، الطبعة: الأولى، 1412ق.