«ابن‌تیمیه» بزرگ و رهبر فکری وهابیت می‌گوید: «بعضی از افراد دروغ‌گو چنین حدیثی را ساخته‌اند که گویا آیه 55 مائده، درباره علی (عليه السلام) در آن هنگامی که انگشتر خود را در حال نماز صدقه داد، نازل شده است. این سخن به اجماع آگاهان به نقل (حدیث) دروغ است و این آیه در مورد علی (عليه السلام) نازل نشده است، و او در نماز انگشتری صدقه نداده است، و عالمان حدیث اتفاق دارند که قصه‌ای که درباره بخشیدن انگشتر در نماز توسط علی (عليه السلام) نقل شده، از دروغ‌های ساختگی تاریخ است».[۱] در جواب ابن‌تیمیه باید بگوئیم که شکی نیست که مصداق و شأن نزول این آیه امیرالمؤمنین می‌باشد. زیرا:

- این داستان توسط مفسرین و محدثین به صورت مذکور بیان شده است، که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و ‌آله) از سائل پرسید چه کسی به تو کمک کرد، و او امیرالمومنین (عليه السلام) را که در حال نماز بود، نشان داد و گفت: «در حال رکوع به من انگشتر را داد».[۲]

- این مطلب را هم‌چنین عده‌ای از صحابه و تابعین در روایات مختلف با ۱۴ سند ذکر کرده‌اند، از جمله خود امیرالمومنین (عليه السلام)، ابن عباس، عمار، جابر، ابوذر، مقداد، سلمان، محمد حنفیه، مجاهد، امام باقر (علیه السلام)، مقاتل، کلبی، سدی و دیگران آن را نقل کرده‌اند.[3]

- سیوطی از بزرگ‌ترین مفسرین اهل سنت در تفسیرش، نزول این آیه در مورد امیرالمؤمنین (عليه السلام) را از هشت صحابی و از کتاب‌های محدثان و مفسران نقل کرده است.[4]

- حسان بن ثابت از شاعران صحابه نیز در این باره چنین شعری سروده است:
فأنت الذی أعطیت إذ کنت راکعاً زکاة             فدتک النفس یا خیر راکع
فأنزل فیک الله خیر ولایة                           وثبتها مثنی کتاب الشرایع
«یعنی تو همان کسی هستی که در حال رکوع زکات دادی، جانم فدایت ای بهترین رکوع کننده، آن گاه خدا در مورد تو نیکوترین ولایت را نازل فرمود، و آن را در کتاب شریعت ثبت نمود».[5]

- علمای بزرگ اهل‌سنت مانند تفتازانی گفته‌ است: «اجماع مفسران بر این است که این آیه در شأن و فضیلت علی (علیه السلام) نازل شده است».[6]

- آلوسی نیز می‌گوید: «این آیه نزد معظم محدثان درباره علی (علیه السلام) نازل شده است». هم‌چنین می‌گوید: «اکثر اهل‌ اخبار بر این هستند که این آیه درباره علی (علیه السلام) نازل شده است».[7]

در نتیجه: شکی باقی نمی‌ماند در این که آیه شریفه، شأن نزولش عمل امیرالمؤمنین (عليه السلام) است؛ و دیگر این‌که اخبار وارده با سندهای صحیح می‌باشند و از جمله روایات متواتر بوده که در صحت آن نمی‌توان شک نمود، و ابن تیمیه به دروغ ادعا می‌کند که بر دروغ بودن این حدیث اجماع وجود دارد؛ بلکه باید گفت سخن خود ابن تیمیه یک دروغ بزرگ تاریخ است و هرگز با کتب تاریخی و حدیثی اهل سنت سازگاری ندارد.

پی‌نوشت:

[1]. منهاج السنه، ابن تیمیه، موسسه قرطبه، ۱۴۰۶ق، ج7، ص11.
[2]. جامع البیان فی تأویل آی القرآن، طبری، بیروت: دار الفكر للطباعة و النشر و التوزيع، 1415ق، ج6، ص389.
تفسیر ابن أبی‌حاتم: ج۴، ص۱۱۶۲.
در المنثور، سیوطی، دار المعرفة للطباعة والنشر، ج۲، ص293.
تفسیر روح المعانی، آلوسی، ج۶، ص۱۶۶.
مناقب عليّ بن أبي‌طالب و ما نزل من القرآن في عليّ، ابن مَردويه، قم: دار الحديث، ص233-238.
انساب الأشراف، بلاذری، مؤسسه الاعلمی، بیروت، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۲۸۸.
مجمع الزوائد، هیثمی، بیروت: دارالفکر، ج۷، ص۱۷.
[3]. شواهد التنزيل لقواعد التفضیل، حاکم حسکانی، مجمع إحياء الثقافة الإسلامية، 1411 ه.ق، ج1، ص209- 239.
[4]. در المنثور، سیوطی، دار المعرفة للطباعة والنشر، ج۲، ص۲۹4.
[5]. تفسیر روح المعانی، آلوسی، ج۶، ص۱۶۸.
شواهد التنزيل لقواعد التفضیل، حاکم حسکانی، مجمع إحياء الثقافة الإسلامية، 1411 ه.ق، ج1، ص236.
[6]. شرح المقاصد، التفتازانی، پاکستان: دار المعارف النعمانية، 1401 ه.ق، ج2، ص288.
[7]. تفسیر روح المعانی، آلوسی، ج۶، ص۱۶۶.