پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ بحث‌های مختلفی در مورد پیدایش تشیع بین برادران اهل سنت و جریان وهابیت وجود دارد و هریک اعتقاد خاصی نسبت به پیدایش مذهب بر حق تشیع دارند. لیکن با بررسی و تحقیق در آیات و روایات به این نتیجه می‌رسیم که تشیع همان جریان اسلام اصیل است. زیرا در قرآن کریم، علی (علیه السلام) را به عنوان ولیّ و سرپرست، بعد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) معیّن کرده و مردم را به پیروی از ایشان دعوت نموده است. خداوند متعال می‌فرماید: «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ.[۱] ولیّ امر شما تنها خدا و رسول خدا و مؤمنانی هستند که نماز را به پا داشته و فقیران را در حال رکوع زکات می‌دهند.»

در طول ۲۳ سال بعثت، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز مردم را به پیروی از امام علی (علیه السلام) و التزام به امامت و ولایت آن حضرت و امامت یازده امام بعد از او فرمان داده است.
در زمان پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) گروهی از صحابه به شیعیان علی (علیه السلام) معروف شدند. این گروه با شنیدن آیات و روایات در امر امامت و ولایت و خلافت امام علی (علیه السلام)، بعد از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، به او اعتقاد پیدا کرده زعامت و امامت او را پذیرفتند و از ارادتمندان آن حضرت قرار گرفتند، به نحوی که ابوحاتم رازی در این مورد می‌گوید: «اوّلین لقب و کلمه‌ای که در عهد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ظهور کرد کلمه "شیعه" بود. این کلمه، لقب چهار نفر از صحابه بوده است که عبارت‌اند از ابوذر، سلمان، مقداد و عمّار».[۲] حتی ابن خلدون در جای دیگر بیان می‌کند: «جماعتی از صحابه، شیعه علی بودند و او را سزاوارتر از دیگران به خلافت می‌دانستند».[۳]

استاد محمّد کردعلی می‌گوید: «گروهی از بزرگان صحابه، معروف به موالیان علی (علیه السلام)، در عصر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بودند. از آن جمله سلمان فارسی است که می‌گفت؛ ما با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیعت کردیم بر خیرخواهی مسلمانان و اقتدا به علی بن ابی طالب (علیه السلام) و موالیان او». ابی سعید خدری هم دراین‌باره بیان کرده است: «مردم به پنج کار امر شدند. چهار تا را انجام دادند و یکی را ترک نمودند. از او سؤال شد آن‌چه را که ترک نمودند چه بود؟ او در جواب گفت: "ولایت علی بن ابی طالب (علیه السلام)". از او سؤال شد آیا ولایت با چهار عمل دیگر واجب است؟ پاسخ داد: آری».[۴]
دکتر صبحی صالح می‌نویسد: «در میان صحابه حتی در عصر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) برای علی (علیه السلام) پیروان و شیعیانی بوده است؛ از آن جمله می‌توان ابوذر غفاری، مقداد بن اسود، جابر بن عبدالله، ابی بن کعب، ابوالطفیل عامر بن واثله، عباس بن عبدالمطلب و تمام فرزندان او، عمار یاسر و ابو ایوب انصاری را نام برد».[۵]

استاد محمّد عبدالله عنّان هم در این ارتباط بیان می‌کند: «این اشتباه است که بگوییم شیعه برای اولین بار هنگام جدایی خوارج ظهور پیدا کرده است، بلکه ظهور شیعه در عصر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده است».[۶] آری طبق موارد فوق و هزاران دلیل دیگر، به جرات می‌توان ادعا کرد تشیع مغز اسلام است و حیات اسلام ناب محمدی به پایداری آن بستگی دارد و به راحتی می‌توان با مراجعه به متون اسلامی نظر اشخاصی را که تشیع را یک ایده و آرمان نوظهور می‌دانند رد کرد.

منبع:

[۱]. قرآن کریم، سوره مائده، آیه ۵۵
[۲]. ابى حاتم رازی، حاضر العالم اسلامی، جلد اول، صفحه ۱۸۸
[۳]. تاریخ ابن خلدون، مترجم: آیتی، عبدالمحمد، تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، جلد سوم، صفحه ۳۶۴
[۴]. محمد بن عبد الرزاق بن محمَّد، خطط الشام، جلد پنجم، صفحه ۲۵۱
[۵]. حسین الحاج حسن، النظم الاسلامیه، بیروت: الموسسه الجامعیه للدراسات و النشر والتوزیع ، ‭۱۴۰۶‬ق،‭۱۹۸۷ ‬م، جلد اول، صفحه ۹۶
[۶]. عبدالله نعمه، روح التشیع، بیروت: دارالبلاغه، صفحه 60