یک شوال از شما دارم،ایا عیاشی و زنبارگی در یک فرمانده طبق انچه از احادیث و سیره بزرگان دینی خوانده ایم،میتواند با فتوحات بزرگ همخوانی داشته باشد؟..عیاشی و بی بند و باری انسان را جبون بار میاورد،پس چگونه است چنین فردی در مثابل فرمانده شجاع و سفاکی مانند کراسوس رومی،به پیروزی میرسد؟بی طرفانه قضاوت کنید،هر چند میدانم هجوم افراد مختلف با عقاید متفاوت و نقد های گاه نامنصفانه ایشان،ممکن است شما را تحت تاثیر قرار دهد و به اصطلاح از اینطرف بام بیافتید