در قدم اول، فرض را بر اين بگيريم كه حضرت محمد (ص) و علي (ع)، عرب بود. به راستى آيا در شأن يك كشور بزرگ و دلاور است كه به "يك شخص" افتخار كند؟ يا اينكه آن شخص بايد به آن كشور دلير افتخار كند؟ حقيقت اين است كه اين بزرگان بايد به ما كه سنگ آنها را به سينه مي زنيم افتخار مي كردند ، و حداقل اين افتخار بايد دو طرفه باشد. ليكن اين بزرگان در هيچ كتيبه و هيچ متنى اشاره‌اى به يكتا پرستي ايراني ها نكردند و تنها آنا ها را موالي و مجوس و كافر مي خواندند در صورتيكه تاريخ 7000 ساله ايران نشان از خرد گرايي و شهريگري (تمدن) بدون پيامبر خواندن خود و نماينده خدا بودن بزرگاني همچون ميترا و زرتشت و ماني و مزدك ... دارد خواهش مي كنم با خواندن بدون جانبداري (تعصب) تاريخ، باني ارجمندي (احترام) به هم ديگر باشيم .