ادامه==== نتیجه گیری: عرب های بُت پرست خُدای ماه، الله را چند بار در روز با روی آوردن به سوی مکه پرستش میکردند؛ برای زیارت به مکه سفر میکردند؛ پیرامون پرستشگاهِ خُدایِ ماه که کعبه نام داشت میدویدند؛ سنگ سیاه (حجرالسود) را میبوسیدند؛ یک چهارپا را قربانی خُدای ماه میکردند؛ به سوی تندیس اهریمن سنگ میانداختند؛ در آن ماهی روزه میگرفتند که آغاز و پایانش را هلالماه در آسمان روشن میکرد؛ به تنگدستان صدقه میدادند... ادعای اسلام بر این پایه که الله همان خُدای تورات و انجیل است و اینکه اسلام از میان دین و آیین پیامبران یهودی برخاسته است، به کُمک سندهای اُستوار و توانمندِ باستانشناسی رد میشوند. اسلام چیزی نیست بجز دهنده نمونه-ی زنده و برجای مانده-یِ آن آیین ماه پرستی کُهن مردم حجاز که پاره ایی از تعلیمات یهود و مسیحیان را در خود جمع کرده است. این دین نمادها، رسم ها، آیین ها و حتی نام خُدایِ دین ماه پرستان و بُت پرستان مردم حجاز را نیز برای خودش برداشته است. در زبان کلیمی، به سنگی که از آسمان بیافتد بِتهل، Bethel، گویند. باستانشناسان بر این باورند که ماه پرستان عرب در پرستش سنگ سیاه از دین یهود الگو برداری کرده اند، زیرا برپایه-ی یکی از داستان های دین یهود یاکوب، Jacob، پس از دیدن رویایِ یک ستون سنگی که همانند پله ای او را به آسمان میرساند، او این ستون سنگی را بهتل استون، (Bethel-stone، سنگ آسمانی ) نامید. بت پرستان عرب نیز با الگوبرداری از این داستان، سنگ هایی را مقدس نامیدند و با مالیدن روغن و خون بر این سنگ ها از آنها خُدایان ساختند، و نام آنها را بتیل، Betyles، گذاشتند. در دورانِ باستان یک سنگ، چه طبیعی و یا ساختگی، در جایگاه نمادِ یک خُدایگان ستایش میشُد. شُماری از این سنگ ها در یونان باستان بودند که نام آورترین شان اُمفالوس دلفی، the omphalos at Delphi، بود. همچنین سنگ های ساختگی یا شگفت انگیزی بودند که ستایش میشدند. همانند سترابو، پلینی، هلانسیوس، Strabo, Pliny, Helancius. بُزرگترین نمونه از این سنگ های طبیعی سنگ سیاه است که صبائیان، Sabeitsts، به آن ویژگی خدایی و آسمانی بربسته بودند همانند کبیری و پلاسگی، Cabiri, the Pelasgi.آیین ستایش سنگ آسمانی در میان رومیان نیز روامند بود. برپایه-ی گزارش گذشتهنگاران میرسئا الیادِ، Mircea Eliade، پرستشگاه آرتمیس (Diana) در شهر افِسوس، { Ephesus یک شهر باستانی یونان که امروز جایگاه آن در ترکیه است.}دربرگیرنده-ی یک تندیس ایزدبانو است که روی زانو خم شده است که از یک سنگ آسمانی تراشیده شده است. ام آورترین سنگِ «جادویی» عربستان سنگ سیاه در پرستشگاه مکه است. کعبه دارای یک ساختار چهار گوش است. در گوشه-ی خاوری آن سنگ سیاه جای دارد که برای سده ها از سوی بُت پرستان ستایش میشد، پیش از اینکه محمد خانه-یِ کعبه را برای دین تازه-ی خودش برگُزیند، و زیارت مکه را یکی از ستون های دین خودش سازد. سنگ سیاه (حجر السود) در کعبه، یکی از نمونه از سنگ های آسمانی شناخته شده ای است که تا به امروز پرستش میشود. با آنکه تندیس درست کردن از خدا و ستایش اشیا در اسلام نکوهش شده است، زیارت کُنندگان سنگ سیاه را میبوسند، زیرا به باور محمد «یامین الله» یا دست راست الله است. (از دوست عزیزم خشایار رخسانی که منو در نوشتن این مطلب یاری کردند سپاسگزارم) اگه غلط املایی دارم ببخشید بخاطر سریع تایپ کردنه.