ادامه== و با این دلیل شهر مکه مقدس ترین جایگاه برای آیین بُت پرستی عرب ها شُد. در سال 1944، کاتون تامپسون،Caton Thompson، در کتابش از آرامگاه و پرستشگاهِ خُدای ماهِ شهر هوریدها، Hureidha، رازگُشایی کرد، و نشان داد که او پرستشگاهِ خُدای ماه را در جنوب عربستان از زیر خاک بیرون آورده است. نمادهایِ هلال ماه و کمابیش 21 سنگنبشته با نام سین، Sin، در این پرستشگاه یافته شُدند. همچنین یک بُت که میتوانست تندیس خود خُدای ماه باشد نیز پیدا شُد. این یافته ها سپس تر از سوی باستانشناسانِ سرشناس تأیید شُدند. این یافته هایِ باستانشناسی نشان میدهند که پرستشگاهِ خُدای ماه حتی در دورانِ پیدایش دین ترسایی نیز کوشا بوده است. سندها و یادگارهای گردآوری شُده، هم از شمال و هم جنوب عربستان نشان میدهند که پرستش خُدایِ ماه حتی در دوران محمد هنوز یک آیین چیره بوده است.هماهنگ با سنگنبشته هایِ فراوانی که در دسترس هَستند، نشان داده شده است، با آنکه نام خُدایِ ماه سین، Sin بود، ولی عنوان او اَل اِله، al-ilah، بود یعنی)«آن خداوند»، به سُخن دیگر او سرکرده یا بُزرگترین خُدا در میان خُدایان بود. همانگونه که کون، Coon، نشان داده است، : «اَل» و «اله» در آغاز بخشی از نام خُدایِ ماه بودند. خُدای ماه، al- ilah، نامیده میشُد که معنیش خُدا» بود، ولی در دورانِ پیش از اسلام به نام «الله» واگردانده و کوتاه شُد. بُت پرستانِ عرب هتا از نام الله برای نامیدن فرزندانشان بهره میبُردند. برای نمونه الله بخشی از نام پدر و عموی محمد بود. این واقعیت که پدر و مادرهایِ بُت پرست به فرزندانشان چنین نام هایی را میدادند، نشان میدهد که حتی در دوران مُحمد، الله عنوان خُدای ماه بود. پرفسور کون، Prof. Coon، سُخن خودش را چنین ادامه میدهد، «به همینگونه، در سایه-یِ آموزش های محمد، نام «اِله» که کمابیش گُمنام بود، به «اَل-اِله» فرارویید، که همان خُدا، یا الله و یا بالاترین هَستی بود.» این واقعیت پاسُخی به این پُرسش است که «چرا نام الله هیچگاه در قرآن توضیح داده نمیشود؟چرا مُحمد میپنداشت که بُت پرستانِ عرب هم اکنون میدانند که الله کیست؟» محمد در دین خُدایِ ماه، الله پرورش یافت. ولی او از هم کیشانِ بُت پرست خودش یک گام فراتر گذاشت. در حالیکه بُت پرستان باور داشتند که الله، به یعنی خُدای ماه، بُزرگترین خُدا در میانِ دیگر خُدایان، و بالاترین هَستی در میانِ خُدایان پنجگانه است { خُدایان پنجگانه، pantheon of deities، دربرگیرنده-ی الله، خورشید، لات، عزی و منات بودند} مُحمد میگفت که الله نه تنها بُزُرگترین خداست، وآنکه تنها خُدا است. عملا محمد میخواست به بُت پرستان بگوید، «نگاه کُنید، شما هم اکنون باور دارید که خُدای ماه، الله، بُزرگترین خُدا در میانِ همه-ی خُدایان است. ولی همه-یِ آنچه را که من از شما اُمید دارم، این است که شما این اندیشه را بپذیرید که الله تنها خُداست. من نمیخواهم آن خُدایی را که شما پرستش میکُنید از شُما بگیرم. من تنها میخواهم همسر الله، دُخترانِ او و همه-ی خُدایانِ دیگر را از شُما بگیرم.»این نتیجه گیری ) از این راستی بدست میآید که در مرامنامه-ی مُسلمانان نُخستین گواهی آنها این نیست که «الله بُزرگ است» وآنکه «الله بُزرگترین است»، به سُخن دیگر الله بُُزُرگترین در میان خُدایان است.چرا میبایست مُحمد گواهی دهد که «الله بُزرگترین» است، مگر اینکه ما این گُزاره را در چهارچوبِ باور به دیگر خُدایان ارزیابی کُنیم؟ واژه-ی عربی که در برابر «بُزرگتر» بکار میبرند، «کوچکتر» است. (ادامه دارد...)