ادامه=== دین هایِ اسلام، یهود و ترسایی سه خُدای گوناگونی را پرستش میکُنند باستانشناسان در سراسر خاورمیانه پرستشگاه هایی را از زیر خاک بیرون آورده اند، که ویژه-یِ خُدای ماه بوده اند. از کوه هایِ ترکیه گرفته تا کرانه های نیل، Nile، بیشترین و گُسترده ترین دین در جهانِ باستان پرستش خُدای ماه بود. سومری ها، Sumerians، نُخستین بُنیانگزارانِ تمدن جهان، که تاریخ آنها نگارش شُده است، هزاران سنگنبشته برای ما برجای گُذاشته اند که در آنها باورهای دینی شان را توضیح داده اند. همانگونه که سجوبرگ و هال، Sjoberg and Hall، نشان داده اند، سومریانِ باستان، خُدای ماه را پرستش میکردند که نام هایِ گوناگونی را برای او برگُزیده بودند. همگانی ترین نامها برای خُدایِ ماه، نانا، سوئن و اَسیم بابا، Nanna, Suen and Asimbabbar، بودند. نمادِ او هلال ماه بود. با نگر به یادگارها و کاردستی هایِ فراوانی که در پیوند با پرستش خُدایِ ماه بدست آمده است، روشن است که پرستش خُدایِ ماه یک آیین چیره و گُسترده در کشور سومر بوده است. آیین ماه پرستی از همگانی ترین دین ها در سراسر میانرودانِ (بین النهرین) باستان بود. آشوریان، بابلیان و اکدها، Akkadian نام سوئن، Suen، را که پیش از این برای خُدای ماه برگُزیده بودند، به نام سین، Sin، واگرداندند. و آنها این نام را برترین نام برای خُدای ماه میپنداشتند. همانگونه که پرفسور پُوتس، Prof. Potts، نشان میدهد، «نام سین، Sin، در گوهرش یک نام سومری است که از سوی سامیان وام گرفته شُده است.» در سوریه و فلسطین باستان، هلال ماه نمادِ خُدایِ ماه بود که آنرا به نام سین، Sin میشناختند. آنها هر از گاهی نمای کامل ماه را در هلال ماه میگذاشتند تا بر پرستش ماه با همه-ی نماها و مرحله های گوناگونِش پافشاری کُنند که در آسمان پدیدارمیشُد. خُدای خورشید، همسر سین، Sin بود و ستارگان دُختران آنها بودند. ادامه دارد....