جامعه ساسانی شایسته سالار بوده واین موضوع طبقه افراد را تعیین می نموده همه افراد همچون آن کفشگر می توانستند پولدار باشند لیکن شایستگی جایگاه را تعیین می نموده وپاسخ خسرو در پاسخ به وزیرش برای اعلام به کفشگر این موضوع را بیان می نماید اینک منابع مناسبی برای تایید این سخن معروف داریم که بیان می نماید «هیچکس به طبقه بالاتر ارتقائ نمی یابد جز آنکه از خود شایستگی نشان دهد وهیچکس به طبقه پائینتر نمی افتد جز آنکه از خود خستی وکوچکی نشان دهد » اگر ساسانیان درپی جامعه طبقاتی که همواره بدان محکوم می شوند بودن هیچگاه حاکمان بعدی خود را وامدار ایشان نمی دانستند وافرادی چون فردوسی بزرگ دهقان اینچنین به واقعیت به مهربانی پادشاهان ساسانی نمی پرداختندوخسرو خوبان درادبیات پارسی محبوب نمی شد ونیز جمله مصلحت ملک خویش خسروان دانند درمیان ایرانیان اینقدر گسترده نبود بقول حافظ که طعم حکومتداری وامداران برابری را چشیده شهریاری بود وخاک مهربانی این دیار مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد ؟ هر گاه درزمانه ای افراد بی هویت وبی لیاقت سمتهای یک کشور را میان خویش وثروت آنرا میان خود وفرزندانشان تقسیم نمایند اهمیت شایسته سالاری ساسانیان آشکارتر می گردد ! اینجاست که مردم با شیوایی خواهد گفت مصلحت ملک خویش خسروان دانند