پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حکیم ابوالقاسم فردوسی در «شاهنامه» می‌نویسد هنگامی که سهراب کشته شد، هم رستم و هم دیگر ایرانیان، در عزای سهراب، لباس‌های خود را پاره کردند و خاک بر سر و صورت خود ریختند:

تهمتن پیاده همى رفت پیش/دریده همه جامه دل کرده ریش
گشادند گردان سراسر کمر/همه پیش تابوت بر خاک سر...
چو آمد تهمتن به ایوان خویش/خروشید و تابوت بنهاد پیش
ازو میخ برکند و بگشاد سر/کفن زو جدا کرد پیش پدر
تنش را بدان نامداران نمود/تو گفتى که از چرخ بر خاست دود
مهان جهان جامه کردند چاک/به ابر اندر آمد سر گرد و خاک

عزاداری در غم از دست دادن عزیزان، جزوی از هویت ایرانیان از دوران باستان تا کنون است. امری طبیعی و غریزی و بلکه متعالی است. هرچند موبدان زرتشتی در طول تاریخ، ستمگرانه مردم را از عزا منع می‌کردند، حتی گریستن مادر در مرگ فرزند را کردار زشت می‌دانستند اما عموم ایرانیان راه خود را می‌رفته و می‌روند.

مقاله مرتبط:

آیین زرتشتی و ممنوعیت گریستن در عزای عزیزان

سوگواری، در ایران باستانی و ایران اسلامی

تعاليم زرتشتی: ممنوعيت اشك ريختن در مرگ عزيزان