بی‌تردید هخامنشیان در فناوری ضرب سکه، نسبت به یونانیان و... نمره‌ای بسیار پایین‌تر داشتند. با مقایسه‌ای ساده میان آثار به جا مانده می‌توان این را دریافت. حق‌جو باشیم و به تعریف و تمجیدهای اغراق‌آمیز استعمارگران و مزدوران داخلی‌شان توجه نکنیم.

چه خوشمان بیاید، چه نیاید، سعدی، اسکندر را ذوالقرنین می‌خواند. هرچند نگارنده این نوشتار، اعتقادی به ذوالقرنین بودن اسکندر ندارد. تنها به گزارش منابع تاریخی اکتفاء می‌کند.

آیت الله مکارم شیرازی (حفظه الله) در زمینه ذوالقرنین، به سخن ابوالکلام آزاد (اندیشمند هندی) مراجعه کردند. از سویی می‌دانیم که استدلال‌های ابوالکلام "امروزه" از اعتبار ساقط است. فی الواقع، کشفیات جدید به ما نشان می‌دهد که کورش ابداً نمی‌تواند ذوالقرنین باشد، از سویی آیت الله مکارم فرمودند این ادعا که کورش همان ذوالقرنین باشد، ابهاماتی دارد.

با اینکه ابوریحان در کتاب خود به نقل از اهل مغرب، نام کورش را می‌آورد و این بدین معناست که او با منابع ایشان و شخصیت کورش از نگاه آنان آشنایی کامل داشت، اما دریغ از تطبیق کورش و ذوالقرنین! این‌ها شواهد و قرائنی آشکار بر اینند که در منابع اسلامی تا پیش از عصر استعمار، کورش با اینکه شناخته شده بود، لیکن هیچ گاه مصداق ذوالقرنین خوانده نشد.

طبق اخبار وارده، ذوالقرنین، صاحب مقام نبوت نبود. بلکه تنها بنده صالحی از بندگان خدا بود که پروردگارش به او مکنت و قدرت داد و حقایقی را بر قلب او الهام کرد.

عده‌ای خود را از نژاد آریایی و برتر از دیگر اقوام و نژادها می‌دانند و فردوسی را یکی از بهترین افراد در مسأله خدمت به زبان فارسی می‌دانند ولی از واقعیت اینکه فردوسی شاهنامه را برای چه فردی نوشت اطلاع ندارند. فردوسی شاهنامه را برای فردی به نام سلطان محمود غزنوی که از نژاد ترک بود نوشت.