اعتقاد به دونادون منجر به بروز اشکال در قادر بودن خداوند متعال می‌شود زیرا بنا بر دونادون، روح انسان بعد از گردش در هزار و یک بدن به تکامل می‌رسد و این منجر می‌شود که قائل شویم به اینکه خداوند متعال قادر نبوده است که انسان را به‌گونه‌ای خلق کند که در یک بدن ترقی و به تکامل برسد و برای تکامل خود باید همواره تا هزار و یک بدن در گردش باشد.