اهل بیت علیهم السلام کشتی نجات امت‌اند هر کس بر این کشتی سوار شد نجات می‌یابد و الا به هلاکت خواهد رسید [1] لذا کسی که دنیا را گذرگاه و آخرت را قرارگاه می‌داند از دنیای خود چشم پوشی کرده و آخرت خود را آباد خواهد کرد و آخرت آباد نمی شود مگر اینکه پیرو واقعی اهل بیت بوده و در انجام اعمال واجبه و ترک محرمات از این بزرگوارات استمداد بطلبیم.
قرآن کریم راه رستگاری و نجات در آخرت را تقرب جستن به «وسیله» معرفی می‌کند، طبق نظر مفسران عالی‌قدر یکی از مصادیق بارز و اکمل «وسیله»، اهلبیت علیهم السلام می باشند[2]، انسان می تواند با تقرب جستن به این بزرگان راه رستگاری را در پیش گرفته و به خداوند سبحان تقرب جوید؛ قرآن کریم می‌فرماید :«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ وَ جاهِدُوا في‏ سَبيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُون‏»(مائده 35) اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، از خدا پروا كنيد و به او [توسل و] تقرب جوييد و در راهش جهاد كنيد، باشد كه رستگار شويد.
مطابق با فرمایش امام صادق علیه السلام، ائمه علیهم السلام اسمای حسنای الهی می‌باشند و فقط به وسیله این اسمای حسنی می توان به هدف رسید، «لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها»(اعراف 180) و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد، پس او را با آنها بخوانيد.
امام صادق عليه السّلام در تفسير آيه شریفه مي‌فرمايد: «نحن والله الاسماء الحسني التي لايقبل الله من العباد عملاً الا بمعرفتنا به» خدا سوگند ماييم اسماي نيك خداوند كه حق تعالي عمل بندگان را جز به معرفت ما قبول نمي‌كند. [3]
حضرت در این روایت شریف صراحتا بیان می‌کند هیچ عملی جز به معرفت اهلبیت مورد قبول واقع نمی‌شود، اهل بیت علیهم السلام واسطه فیض خداوند سبحان بوده و رحمت الهی به واسطه این ذوات مقدسه به مخلوقات ساری و جاری می‌شود لذا امت اسلامی برای اینکه بتوانند از رحمت بی کران خداوند برخوردار شوند ناگزیر باید به اهل بیت علیهم السلام متوسل شوند.
در فرازی از زیارت جامع کبیره می‌خوانیم: «والباب المبتلی به الناس من اتاکم نجی ومن لم یاتکم هلک» در این فراز به امامان معصوم عرضه می‏داریم: شما دری هستید که به وسیله آن مردم آزمایش می‏شوند که هر که نزد شما آید، نجات یافته و هر کس از شما دوری کند و نیاید، هلاک شده است.
قال أمیرالمؤمنین علیه السلام: «هؤلاء بَنو إسرائیل نصبَ لَهُم باب حطّة و أنتم یا معشر اُمّة محمَّد نصب لکم باب حطة أهل بیت محمَّد صلی الله علیه وآله، و أُمِرْتُم بِاِتّباعِ هداهم، و لُزوم طَریقَتهم لیغْفر لکم بِذلک خطایاکُم و ذُنُوبکُم، و لِیزداد الُمحسنُون مِنکُم، و باب حطّتکم اَفْضل مِن باب حطّتهم لان ذلک بأخاشیب و نحنُ النّاطِقون الصّادِقون المُؤمِنون الهادُون الفاضِلُون».[4]
امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: این بنی اسرائیل بودند که خداوند برای آنها باب حطّه[5] را قرار داد و باب حطّه شما، ای امّت محمّد (که به آن آزمایش می‏شوید)، اهل بیت محمّد صلی الله علیه وآله هستند. فرمان داده شده‏اید، به تبعیت از هدایت آنها و بر شما لازم شده، پیمودن راه آنها تا بدین کار خطاها و گناهان شما بخشیده شود و کارهای نیکتان زیاد گردد و باب حطّه شما بهتر است از باب حطّه بنی اسرائیل. زیرا آن درب از چوب‏ها بود، ولی ما که باب حطّه شما هستیم سخنگو، راستگو، مؤمن، هدایت‏گر و فاضل هستیم.

پی نوشت:
[1] مستدرك الحاكم، ج ۲، ص ۱۵۱. الخصائص الكبري للسيوطي، ج ۲، ص 266
[2] علامه طباطبایی، المیزان، ذیل آیه 35 سوره مائده
[3] کليني، محمد، اصول كافي، تهران، مؤسسه دارالكتب الاسلامية، بي‌تا، ج اول، ص143
[4] بحارالانوار، ج 23، ص 122 و 123
[5] قوم بنی اسرائیل به «باب حطّة» امتحان شدند این باب، دری بود که بنی‏ اسرائیل بایستی با خضوع در حال رکوع، از آن در عبور کنند و بگویند «حِطَّةٌ» یعنی «خداوندا ما را مورد عفو و بخشش خود قرار ده». قوم بنی‏ اسرائیل وقتی به آن در (که گفته شده در شام، دهکده اریحا و یا دربِ هشتم بیت‏المقدّس است) رسیدند، دیدند آن درب بسیار بلند و عظیم است، بسیاری از قوم بنی‏ اسرائیل گفتند: با این دربِ بزرگ، احتیاجی به رکوع و خضوع نیست و ما گمان می‏کردیم درب کوچک است که باید خم شویم. لذا بعضی با حالت راست‏قامت وارد شدند و برخی برای آنکه متدینین را به تمسخر گیرند و علناً مخالفت کرده باشند، به درب پشت کرده وارد شدند و بعضی حتّی «حطّة» بر زبان جاری نساختند و عدّه‏ ای نافرمانی بیشتری کرده، «حِنُطَه» به معنی «طلب گندم» را بر زبان آوردند.