پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ این روزها خبری مبنی بر در اقلیت واقع شدن مسیحیت در انگلستان منتشر شد. به این بهانه، تورقی مختصر به بخشی از تاریخ این دین در این کشور خواهیم زد. مذهب رایج مسیحیت در انگلستان، انگلیکن است که در  قرن شانزدهم از کلیسای کاتولیک جدا شد. دلیل اصلی جدایی این کلیسا نه مباحث الهیاتی بلکه اختلاف پادشاه «هنری هشتم» با پاپ و کلیسای کاتولیک بود.

هنری هشتم که به خاطر نوشته کتاب «دفاع از آیین های مقدس هفت گانه در برابر لوتر» لقب نگهبان ایمان را به دوش می کشید، اما وقتی جانشینی خود در مقام پادشاهی را در خطر دید، ساز ناسازگاری با واتیکان را کوک کرد.

هنری در آروزی پسری بود تا بعد از مرگش وارث تاج و تخت او باشد، اما «کاترین اراگونی» همسر قانونی او نتوانست انتظار او را برآورده کند لذا از کلیسای کاتولیک درخواست کرد مجوز طلاق او با «اَن بولین» که همسر قانونی اش بود را بدهد. پاپ اما این جدایی و وصال مجدد را جایز ندانست چرا که طبق ایمان کاتولیک و گفته ای که به حضرت عیسی(ع) نسبت داده می شود(متی 19 :9) طلاق جایز نیست و تنها موردی که طلاق را مجاز می داند خیانت یکی از زوجین است.

«توماس کرنمر» را نظریه پرداز اصلاحات کلیسای انگلستان می دانند. او به هنری هشتم توصیه کرد که در مورد ازدواج دومش از دانشگاه های معتبر اروپا کسب تکلیف کند. دانشگاه استفورد و کمبریج با خواسته پادشاه موافقت کردند.

در ادامه، هنری از طرف مجلس انگلستان «یگانه رهبر کلیسای انگلستان» معرفی شد. او سپس با ان بولین که چهار ماه قبل باردار شده بود ازدواج کرد. پاپ نیز در مقابل، فرزند این ازدواج را نامشروع اعلام کرد.

در سال ۱۵۳۳ م کرنمر اسقف اعظم کلیسای کنتربری، زناشویی هنری با کاترین را غیرقانونی و بی اعتبار دانست و آن بولین را همسر قانونی او شناخت. در سال ۱۵۳۶ م هنگامی که آن بولین به اتهام خیانت و رابطه نامشروع به مرگ محکوم شد، نمایندگان شاه از کرنمر خواستند تا زناشویی هنری را با آن بولین غیر قانونی و فرزند او الیزابت تئودور را زنازاده اعلام کند. اسقف اعظم این درخواست را پذیرفت. کرنمر در روز اعدام آن بولین به شاه که هنوز هوس داشتن پسر را از دل بیرون نکرده بود، اجازه داد بار دیگر ازدواج کند. در سال ۱۵۳۴ م مجموعه ای از قوانین وضع شد. هنری، پارلمان را وادار کرد تا «قانون جانشینی را تصویب کند. این قانون زناشویی هنری با کاترین را نامشروع اعلام کرد و الیزابت دختر آن بولین را وارث قانونی تاج و تخت انگلستان خواند. افکار عمومی جامعه موافق کارهای هنری نبود؛ اما هنگامی که او به پارلمان پیشنهاد کرد کلیسای انگلستان را از دستگاه پاپ جدا کند، مردم از او طرفداری کردند. در همان سال قانون «تفوق» در پارلمان به تصویب رسید. این قانون رهبری کلیسای انگلستان را که از آن پس «کلیسای انگلیکن نامیده شد به پادشاه واگذار کرد.(1)

تا به امروز هم پادشاهان و ملکه های انگلیس بالاترین مقام کلیسای انگلیکن هستند. عزل و نصب اسقف ها باید با تایید او باشد و هنوز هم نگهبان ایمان انگلیکن شناخته می شوند.

پی نوشت:
(1).برشی از کتاب شناخت مسیحیت ، عباس رسول زاده، محمد جواد باغبانی، نشر موسسه امام خمینی(ره)،  ص 222