تهمت زدن به شیعه به قصد اختلاف انداختن بین شیعه و سنی
خلاصه مقاله
از دیر باز بین شیعه و اهل سنت همیشه اختلاف عقیدتی وجود داشته است، آن هم در برخی از اصول و در فروع آن، که هر مذهب با استدلال خود سعی می‌کند تا از عقاید خود دفاع کند و طرف مقابل را مجاب به پذیرش نظرات خود کند، اما برخی از مغرضین افراطی تهمتهایی را نه تنها به علمای شیعه، بلکه به امامان معصوم از اهل بیت پیامبر هم نسبت داده‌اند؛ آنان با این‌گونه تهمت زدن‌ها فقط به دنبال شکاف و اختلاف میان شیعه و اهل سنت هستند، که البته با این جهل و نادانی خود، راه به جایی نخواهند برد.
متن مقاله
از آن‌جایی که بین شیعه و اهل سنت در برخی از جهات اختلاف عقیدتی و دینی وجود دارد، اما بعضی مانند صلابی پا را فراتر نهاده و تهمتهایی را به امامان معصوم شیعه نسبت داده‌اند که در منابع شیعی روایاتی از این قبیل وجود دارد، که فرمودند: «انّ ما خالف العامه ففیه الرشاد.[1] به‌درستی‌که آن‌چه که مخالف با عامه -اهل سنت- است، پس در آن رشد و هدایت است.» و مقصود از این روایت اهل سنت و جماعت هستند.
در پاسخ به این تهمت ناروا باید بگوییم که
اولاً: شیعه در اعتقاد به توحید، نبوت، معاد جسمانی و در بیشتر احکام دینی و حتی فروع آن، با اهل سنت اتفاق نظر دارند و فقط در برخی از جهات اختلاف جزئی دارند، آن وقت چگونه می‌شود که امامان معصوم شیعه، به پیروان و دوست‌داران خود بگویند، رشد و هدایت در هر گونه مخالفت با عامه و اهل سنت است؟
ثانیاً: شیعه منکر این حدیث نیست که باید حتماً مخالفت با اهل سنت نمود، بلکه مقصود شیعه از این حدیث که برخی از ایشان غلط برداشت کرده‌اند، این است که مخاطب این‌گونه احادیث، فقهای شیعه هستند، نه عموم مردمان تشیع، یعنی حدیث مربوط به علم اصول فقه و باب تعارض اخبار و شناخت حدیث صحیح از غیر صحیح است که این موارد کار فقها و علماست.
ثالثاً: احادیثی مثل این حدیث، در حقیقت ترجیح خبر موافق کتاب و کنار انداختن مخالف کتاب، حمل یکی از دو خبر بر تقیه است که با رأی عامه و اهل سنت مخالف باشد، ولی ملاک آن مخالفت با اهل سنت نیست، بلکه راهی برای شناخت تقیه‌ای بودن یا تقیه‌ای نبودن حدیث است. چرا که گاهی امامان معصوم شیعه در موقعیتی قرار می‌گرفتند، که نمی‌توانستند فتاوا و نظرات خود را بیان کنند و یا پرسش کننده از مخالفین بود، از این رو امام (علیه‌السلام) فتوای علمای اهل سنت را نقل می‌کرد و برخی از شنوندگان آن را به عنوان فتوای شخص امام (علیه‌السلام) می‌پنداشتند و به دیگران منتقل می‌کردند.
رابعاً: اگر دو خبر صحیح تعارض نداشته باشند، (یعنی عام و خاص و مطلق و مقید باشند)، اگر چه یکی یا هر دو موافق با فتوای علمای اهل سنت باشند، هر دو حجت هستند و فقهای شیعه طبق آن دو فتوا می‌دهند و این‌گونه اخبار و احادیث وارده در منابع شیعه، فراوان یافت می‌شود که آن هم طبیعی است.
در نتیجه افرادی مانند ابن تیمیه و صلابی و دیگران با این‌گونه تهمت زدن‌ها فقط به دنبال شکاف و اختلاف میان شیعه و اهل سنت هستند، که البته با این جهل و نادانی خود، راه به جایی نخواهند برد.
پی‌نوشت:
[1]. اسنی المطالب فی سیره علی بن ابی‌طالب، جزری، مکتبه الامام امیر المومنین، اصفهان، ایران، ج2 ص210.
افزودن نظر جدید