پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اقدس خود، با تقلید از سبک و سیاق قرآنی [1] و بر خلاف قوانین طبیعت، تعداد ماه‌های سال را نوزده دانسته است: «إنَّ عِدَةَ الشُّهور تِسعة عَشر شَهراً فی کِتابِ الله [2]؛ تعداد ماه‌ها در کتاب الهی، نوزده ماه است». از این‌رو طبق تقویم بدیع بهائیت، هر سال نوزده ماه داشته و هرماه نوزده روز می‌باشد. لذا در تقویم بهائی، از 365 روز سال، چهار روز اضافه آمده که این زیاده در سال‌های کبیسه، به پنج روز افزایش می‌یابد و نزد بهائیان به "ایام هاء" معروف است.
حال باید پرسید که وقتی تمام ملل جهان، بر اساس اصلی عِلمی، سال را به دوازده ماه تقسیم کرده‌اند؛ چرا پیشوایان بهائی مدعی‌اند که خدای حکیم، آن را نوزده ماه می‌داند که در نهایت مجبور شوند پنج روز اضافه را جزء ماه و سال نشمارند؟! همچنین بهائیان به چه خدایی باور دارند که امر تکوینی را که از ابتدای خلقت چنین بوده، در مسلک بهائیت تغییر داده و به جای آن امری غیرحکیمانه را جایگزین نموده است؟! مگر خداوند حکیم در قرآن کریم نفرموده: «ما نَنْسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنْسِها نَأْتِ بِخَيْرٍ مِنْها أَوْ مِثْلِها أَ لَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَلی کُلِّ شَيْ‏ءٍ قَديرٌ [بقره/106]؛ ما هیچ آیه‌ای را نسخ نمی‌کنیم و از یادها نمی‌بریم مگر آنکه بهتر از آن و یا مثل آن را می‌آوریم مگر هنوز ندانسته‌ای که خدا بر هر چیزی قادر است».
از طرفی، این تقسیم‌بندی پیشوایان بهائی که خلاف قوانین طبیعت است، با آموزه‌ی "تطابق دین با علم و عقل" آنان نیز سازگاری ندارد. همچنان که عبدالبهاء در لزوم تطابق دین با علم و عقل گفته است: «اگر مسائل دینیه مخالف عقل و علم باشد، وَهم است؛ زیرا مقابل علم، جهل است و اگر بگوییم دین ضدعقل است، مقصود این است که دین جهل است».[3]
بنابراین، امروز در تقویم بهائیان مناسبتی هست که خود بهاییان هم نمی‌دانند دلیل این مناسبت و علّت نامگذاری آن چیست؟! لذا خیلی از بهائیان از سر ناچاری و تعبد، مجبورند این موضوع را بپذیرند و به گفته‌ی پیامبرخوانده‌ی بهائیت، حق هیچ‌گونه مخالفتی با او را ندارند، هرچند که حکمی خلاف عقل صادر کند: «لَو یحکم عَلی المَاءِ حُکم الخَمر و عَلی السَماءِ حُکمَ الأرض و عَلی النُورِ حُکمَ النَّآر حقٌ لارَیبَ فِیه و لَیسَ لِأحَدٍ أن یَتَعَرَّضَ عَلَیه أو یَقُول لِمَ و بِمَ و الَّذی إعتَرَضَ إنَّهُ مِنَ المُعترِضین [4]؛ اگر به آب بگوید که شراب است و به آسمان بگوید که زمین است و به نور بگوید که آتش است، باید پذیرفت که حق است و شکی در آن نیست و کسی حق اعتراض بر او را ندارد و لِم و بِمَ بگوید و هرکس اعتراض کند، او از روی‌گردانان است».

پی‌نوشت:
[1]. همچنان که در قرآن کریم آمده است: «إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ [توبه/36]؛ تعداد ماه‌ها نزد خداوند در کتاب الهی، از آن روز که آسمانها و زمین را آفریده، دوازده ماه است».
[2]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 119.
[3]. عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 2، ص 24.
[4]. حسینعلی نوری، اشراقات، 295 صفحه‌ای، بی‌تا: بی‌نا، چاپ سنگی، ص 58.