پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سلفیه در موضعات زیادی با دیگر مسلمانان از نظر عقیدتی و فقهی اختلاف دارند. یکی از جاهای بسیار مهم که سلفیه با دیگر مسلمانان از نظر فکری اختلاف دارند، موضوع ایمان و کفر است. نگرش وهابیت و سلفیت در این موضوع باعث شده است که آنان بسیاری از مسلمانان را تکفیر کنند.
همه مسلمانان در مبحث ایمان و کفر معتقدند اگر کسی کلمه لااله الا الله را بر زبان جاری کرد مسلمان است و خون و جان و مال و آبروی چنین شخصی محترم است. همه مذاهب فقهی چنین اعتقادی را پذیرفته‌اند و معتقدند هر شخصی که این جملات را بر زبان جاری کند، مسلمان است و احکام اسلام بر او جاری می شود، هر چند که این شخص به برخی از احکام اسلام عمل نکند. مثلا نماز نخواند یا روزه نگیرد ولی به هر حال مسلمان است. اما سلفیه در این موضوع دیدگاه دیگری دارند. آنها می‌گویند اسلام قول و عمل است، بنابراین اگر شخصی اظهار اسلام کرد و شهادتین را بر زبان جاری کرد و از دنیا رفت، مسلمان است ولی اگر همین شخص شهادتین را بر زبان جاری کرد و بعد از هنگام نماز، نماز نخواند یا ماه رمضان فرا رسید و روزه نگرفت یا موعد حج فرا رسید و اقدام به حج نکرد چنین فردی کافر است و باید کشته شود. [1]
این دیدگاه افراطی سلفیه در موضوع ایمان و کفر باعث شده است که سلفیه بسیاری از مسلمانان را تکفیر کنند. زیرا چنانچه در جوامع اسلامی شاهد هستیم، تعداد بسیار زیادی از مسلمانان به احکام اسلامی عمل نمی‌کنند، نماز نمی‌خوانند، روزه نمی‌گیرند. بنابر دیدگاه سلفیه و وهابیت چنین افرادی کافر هستند و باید کشته شوند. بنابراین چنان چه مشخص شد دیدگاه وهابیت و سلفیت در موضوع ایمان و کفر مساوی است با تکفیر و کافر دانستن جمعیت بسیار زیادی از مسلمانان!

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. « فالحاصل أن الأصل هو الشهادتان، متى شهد أن لا إله إلا الله وأن محمدا رسول الله، دخل في الإسلام، وصار له حكم المسلمين، فلو مات في الحال صار من أهل الجنة، فإن جاء وقت الصلاة وقد أسلم مثلا بعد طلوع الشمس، ثم مات قبل الظهر، هذا مات على الإسلام، وهو ما صلى شيئا، ولا فعل شيئا، كما كان قد وقع لبعض الصحابة أسلموا وقتلوا في الحال، فصاروا من أهل الجنة، من دون أن يعملوا عملا سوى التوحيد والشهادة بالرسول صلى الله عليه وسلم والإيمان بالله ورسوله، فإن أدرك الصلاة يؤمر بالصلاة، ثم إذا جمع مالا وحصل عنده مال تجب فيه الزكاة يؤمر بالزكاة، وإذا أدرك رمضان يؤمر بالصيام، وإذا استطاع الحج يؤمر بالحج، وهكذا أصبح له حكم المسلمين من جميع الأحكام في الدنيا والآخرة، فيطالب بأمور الإسلام وحق الإسلام، ولو مات على حاله قبل أن يأتي وقت الصلاة، مات على الإسلام الكامل، ودخل الجنة، لكن لو عاش وأبى أن يصلي، حينئذ هذا محل نظر، يطالب بالصلاة، فإذا أصر على تركها كفر عند جمع من أهل العلم، وقال آخرون من أهل العلم: يكون كفرا دون كفر، فيستحق القتل، ولكن لا يكون كفرا أكبر. كما لو ترك الزكاة والصيام، ولكن القول الصحيح: أنه متى ترك الصلاة بخصوصها؛ لأنها لها منزلة عظيمة، الصلاة إذا تركها عمدا تهاونا تكاسلا، صار حكمه حكم من جحدها، يقتل كافرا على الصحيح. وأما جمهور الفقهاء فقالوا: يقتل عاصيا وحدا، وكفرا دون كفر. هذا قول أكثر الفقهاء المتأخرين، أما الصحابة فقد نقل عبد الله بن شقيق العقيلي إجماعهم على أن من تركها كفر.» بن باز، عبد العزيز بن عبد الله (م 1420)، فتاوى نور على الدرب، جمعها: الدكتور محمد بن سعد الشويعر، ج1، ص54-55