اهل سنت و به تبع ایشان وهابیت، اعتبار بسیار زیادی برای راویان حدیث در صحیحین قائل هستند و بر همین مبنا هم صحیح بخاری را بعد از قرآن متغن‌ترین کتاب می‌دانند چنانکه در این باره گفته‌اند: «صحیح بخاری بزرگ‌ترین و بامنزلت‌ترین کتاب، پس از قرآن کریم است»[1]
در کمال اختصار و به سبب روشن‌گرایی اهل مذهب به نمونه‌ای از راویان بنام «وکیع بن جرّاح» و نظر او پیرامون شراب اشاره می‌کنیم و پس از آن اعتبار وثوق راویان و خود کتاب صحیح بخاری را بر قضاوت خوانندگان وا می‌نهیم: خطیب بغدادی در باره وکیع بن جراح می‌گوید: «اسحاق بن بهلول گوید: وکیع بن جراح نزد ما آمد و در مسجدی در کنار فرات منزل کرد؛ من برای شنیدن روایت نزد او می‌رفتم؛ روزی از من نبیذ (ضراب کشمش) خواست؛ شب هنگام برای او شرابی آوردم که خوب جا افتاده بود؛ من (از روی جزوه او) روایت می‌خواندم و او نیز شراب می‌خورد؛ وقتی شرابی که آوردم تمام شد، چراغ را خاموش کرد (تا نتوانم بخوانم) به او گفتم: چرا اینچنین می‌کنی؟ گفت اگر بیشتر می‌دادی، ما هم بیشتر روایت می‌دادیم!.» [2]
مورد دیگر از انبوه روایات در باب شرابخواری راویان حدیث در صحیحین: «از نعیم بن حمّاد روایت شده: شام یا نهار را نزد وکیع خوردیم؛ او گفت: چه چیزی برای شما بیاورم؟ شراب پیرمردان (شراب سبم) یا شراب جوانان (شراب سنگین)؟ گفتم از شراب سخن می‌گویی؟ پاسخ داد: شراب نزد من از آب فرات حلال‌تر است.» [3]
پی‌نوشت:
[1]. ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، دار الکتاب العربی، بیروت1407، ج19، ص242
[2]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، دار الکتب العلمیه، بیروت، ج13، ص502
[3]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، دار الکتب العلمیه، بیروت، ج13، 502