پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کانال‌های منتسب به تشکیلات بهائیت در خبرهای خود، مکرراً خبر از دستگیری برخی عناصر بهائی می‌دهند. جالب است بدانیم نقطه مشترکی که خبرگزاری‌های بهائی درعلّت اکثر این بازداشتی‌ها بدان اشاره می‌کنند، به همراه داشتن ابزارهای تبلیغی این فرقه (نظیر کتُب ضالّه، جزوات و...)، همراه مُتهمان است.[خبرگزاری‌های بهائی]
اما همان‌گونه که می‌دانیم، با در نظر داشتن اصل سیزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، که تنها ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی را جزء اقلّیت‌های دینی معرفی می‌کند؛ بهائیان جزء اقلّیت‌های دینی به شمار نیامده و در فعالیت‌های فرقه‌ای خود آزادی عمل ندارند.[ر.ک: قانون اساسی، ص 34] بنابراین تبلیغ بهائیت در ایران، خلاف قانون و جرم محسوب می‌شود.
از سویی دیگر، پیشوایان بهائی در آثار خود، مدام پیروانشان را به اطاعت بی‌قید و شرط از حکومت‌ها فرا خوانده‌اند؛ همچنان که عباس افندی، حکم هر دولت و حکومتی، حتی اگر مستبد باشد را بر بهائیان، واجب الإطاعه می‌داند.[ر.ک: مکاتیب، ج 8، صص 246-247] پیروی از حکومت در آموزه‌های بهائی تا جایی پیش می‌رود که ملاک بهائی بودن، معرفی می‌گردد.[ر.ک: گنجینه حدود و احکام، صص 464-463]
با این حال سرکردگان بهائی، با چه رویی به خود اجازه می‌دهند که نسبت به پیگرد مبلّغین‌شان (که علاوه بر تبلیغ بهائیت، فعالیت‌های ضد نظام نیز مرتکب می‌شوند) لب به اعتراض گشایند؟! به راستی که یا مبلّغان بهائی در ایران، پیرو پیشوایان خود نیستند و یا خود به دو رویی و فریب‌کاری سرکردگانشان پی برده‌اند!

پی‌نوشت:
جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.
عباس افندی، مکاتیب، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ج 8، صص 246-247.
اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 464-463.