پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات بهائیت در شبکه‌های مجازی وابسته به خود، مسلمانان را متهم در به کارگیری فحش، توهین و تهمت نسبت مخالفین و بدعت‌گذاران می‌کند.
اما گذشته از عدم صحّت نسبت چنین ادعایی به مسلمانان باید دانست که پیشوایان بهائی، خود پیشگام در فحاشی نسبت به بدعت‌گذاران و روی‌گردانان از بهائیت (حتی مبلّغان با سابقه‌شان) بوده‌اند. همچنان که شوقی افندی به عنوان سومین پیشوای بهائیت، «ابراهیم خیرالله» (نخستین مبلّغ بهائیت در آمریکا) را «ابراهیم زنیم (زنازاده)، آن عنصر مغرور و لئیم (پست فطرت)» می‌خواند.[قرن بدیع، ج 3، ص 353] وی همچنین «جمال بروجردی» که از سوی پیامبرخوانده‌ی این فرقه، «اسم‌الله جمال» لقب گرفت را «پیر کفتار و جمال تبهکار» خطاب کرد.[توقیعات مبارکه، ص 189] همچنین عبدالحسین آیتی (کاتب مخصوص عباس افندی) را با عنوان «طیر قبیح آواره سفیه (پرنده زشت آواره نادان)» خطاب می‌کند.[رحیق مختوم، ج 2، ص 730-722] و... .
این‌ها همه در حالیست که عباس افندی پیش‌تر گفته بود: «شخص مؤمن مذمت شخصی از بیگانگان نکند، تا چه رسد از آشنایان، و غیبت دشمن ننماید تا چه رسد به مذمت دوست. بدگویی و غیبت صفت سقیم الأفکار (کج فکران) است نه ابرار (نیکوکاران)».[گنجینه حدود و احکام، ص 306]

پی‌نوشت:
شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه: نصرالله مودت، نوروز 101، ج 3، ص 353.
شوقی افندی، توقیعات مبارکه (لوح قرن احبّاء شرق نوروز 101 بدیع)، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، ص 189.
عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم (قاموس مبارک قرن)، لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 103 بدیع، ج 2، ص 730-722.
عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 306.