پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اصول ادیان ابراهیمی اعتقاد به خدایی یکتا و یگانه است. توحید مهم‌ترین اصل و زیربنای نظام اعتقادی اسلام بوده که بدون آن، شناخت صفات خداوند تعالی و رسیدن به رستگاری ممکن نیست. از این‌رو، آیات بسیاری از قرآن، بر یگانگی خدای تعالی تأکید داشته و دعوت به توحید را، محور تبلیغ تمامی پیامبران الهی معرفی می‌کند: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ نُوحي‏ إِلَيْهِ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدُونِ [انبیاء/25]؛ و پیش از تو هیچ رسولی را نفرستادیم مگر آن‌که به او وحی می‌کردیم که معبودی جز من نیست پس (تنها) مرا پرستش کنید».
اما جالب است بدانیم که پیشوا و پیامبرخوانده‌ی بهائیان، بر خلاف این اصل اعتقادی، نه تنها خود را خدای جهانیان، بلکه عنوان خدا آفرینی را نیز برای خود قائل شده است؛ هم‌چنان که می‌گوید: «کُلُّ الاُلُوهِ مِن رَشحِ أمرِی تَأَلَّهَت و کُلُّ الرُّبُوبِ مِن طَفحِ حُکمِی تَرَبَّت [1]؛ همه‌ی معبودها از تراوش امر من معبود شده‌اند و تمام پروردگاران، از سرریز حکم من به مقام ربوبیت رسیده‌اند».
اما عجیب‌تر از ادعای خدایی و خدا آفرینی پیامبرخوانده‌ی بهائیان، اقدام پیشوایان این مسلک، در توجیه، تبیین و تشریح ادعای خدایی او می‌باشد. در این راستا، جناب عباس افندی به عنوان فرزند و مُبین (به اصطلاح) آیات حسینعلی نوری [2]، به جای توجیه ادعای کفرآمیز پدر، بر ادعای خدایی او تأکید هم می‌ورزد. هم‌چنان که در تشریح مقام خداوندی حسینعلی نوری می‌گوید: «مأیوس نگردید، نومید نشوید؛ روز امید است و قرن خداوند مجید؛ نشأه‌ی اولی است و قرن جمال أبهی. ... صیت (آوازه‌ی) بزرگواری‌اش شرق و غرب گرفته و آوازه خداوندی‌اش جنوب و شمال احاطه نموده؛ ولوله در اَرکان عالم انداخته و زلزله در اعضای آدم افکنده».[3]
این به اصطلاح مبین آیات حسینعلی نوری، در جایی دیگر او را مالک دنیا نامیده و می‌گوید: «و سؤال از آیه 30، در فصل 14 از کتاب یوحنا نموده بودید که حضرت مسیح فرموده: دیگر با شما بسیار صحبت نخواهم نمود چه که مالک این دنیا می‌آید و هیچ چیز در من ندارد. مالک دنیا جمال مبارک (حسینعلی نوری) است».[4] عباس افندی همچنین در شرح حال مشکین قلم (یکی از بهائیان پیشین) در کتاب نورین نیرین می‌نویسد: «وی مدتی در عراق بود... و در معیت حضرت أحدیت (میرزا حسینعلی نوری) در کشتی، به نهایت روح و ریحان گذراند».[5]
عباس افندی در جایی دیگر، از ظهور پیامبرخوانده‌ی بهائیان با عنوان نفس ظهور الله تعبیر کرده و مدعی می‌‌شود: «... چه که این ظهور اعظم، نفس ظهورالله است، نه به عنوان تجلی و مجلی و نور این نیز قدم را اشرافی و غروبی نیست».[6] وی در این راه، پا را بسیار فراتر نهاده و هیچ تأویل و تفسیری بر خدایی پدرش نپذیرفته و راه هرگونه تأویل خدایی او را مسدود می‌نماید؛ هم‌چنان که مدعی می‌شود: «ای مقبل إلی الله و منقطع إلی الله، مقام مظاهر قبل نوبت کبری بود و مقام حضرت أعلی، الوهیت شهودی و مقام جمال أقدس، احدیت ذات هویت وجودی و مقام این عبد، عبودیت محضه صرفه بحته و هیچ تأویل و تفسیری ندارد».[7]
همان‌گونه که مشاهده نمودیم، عباس افندی به عنوان مبین آیات به اصطلاح پیامبرخوانده‌ی بهائیان، بارها و بارها بر خدایی پدر خود تأکید کرده و صراحتاً خود را بنده‌ی این مدعی خدایی معرفی کرده است.[8] آری؛ اینست اعتقاد به توحید و یکتاپرستی که بهائیان همواره از آن دم می‌زنند.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، کردستان العلمیه: 1330 ق، ج 2، ص 255-254.
[2]. ر.ک: نصرت‌الله محمدحسینی، قاموس کتاب اقدس، استرالیا: مؤسسه‌ی سنچری پرس، 2008 م، ص 474.
​[3]. عباس افندی، مکاتیب، طبع مطبعة کردستان العلمیه، به مصر المحمیّة، 1328 ق، ج 1، ص 225.
[4]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 404.
[5]. ر.ک: نصرالله رستگار، تاریخ صدرالصدور، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 104 بدیع، ص 62.
[6]. همان، ص 26.
[7]. همان، ص 207.
[8]. ر.ک: یونس‌خان افروخته، خاطرات 9 ساله، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 1339 ق، ص 107.