پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هنگامی‌که ابوالحسن الرضا (علیه السلام) به نیشابور رسید و خواست که آن‌جا را به قصد رفتن نزد مأمون ترک گوید، راویان حدیث، گِردش را گرفتند و عرض کردند: ای پسر پیامبر خدا! از پیش ما می‌روی و برایمان حدیثی که از محضرتان فیضی بریم، نمی‌گویی؟! حضرت که در کجاوه نشسته بود، سرش را بیرون آورد و فرمود: از پدرم، موسی بن جعفر شنیدم که می‌فرماید: از پدرم، جعفر بن محمّد شنیدم که می‌فرماید: از پدرم، محمّد بن علی شنیدم که می‌فرماید: از پدرم، علی بن الحسین شنیدم که می‌فرماید: از پدرم، حسین بن علی بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرماید: از پدرم، امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرماید: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که می‌فرماید: از جبرئیل شنیدم که می‌فرماید: از خداوند جلّ جلاله شنیدم که می‌فرماید: (کلمه) «لا اله الا اللّه» حصار من است و هر کس وارد حصار من شود، از عذابم در امان است. اسحاق می گوید: چون شتر به راه افتاد ،حضرت با صدای بلند به ما فرمود: اما این شروطی دارد و من از شروط آن هستم.[1]
همان‌گونه که در سلسله سند مشاهده فرمودید: وجود مقدس امام رضا (علیه السلام) این روایت را به نقل از پدر و اجدادش از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نقل می‌کند و به همین جهت که چون سلسله سند حدیث، بسیار محکم و مانند طلا است، به سلسله الذهب یعنی سلسله سند طلایی نام‌گذاری شده است.
برخی از علما و دانشمندان اهل سنت توجه ویژه‌ای به این حدیث داشته‌اند، زیرا اصولاً این حدیث به درخواست عالمان سنی از حضرت رضا (علیه السلام) انشاء شده است. اهمیت فوق العاده این روایت در بین اهل سنت به حدّی است که سند این حدیث را برای شفای بیماری‌ها مناسب دانسته‌اند.
فضل بن روزبهان می‌گوید: محققان گفته‌اند که این اسنادی است، که اگر بر دیوانه بخوانند شفا یابد، تا جایی که یکی از پادشاهان خراسان به نام نوح بن منصور سامانی وصیت کرد که این اسناد را با این حدیث بنویسند و با او در قبر نهند، و من حقیر بارها به تجربه دریافتم، هرگاه این حدیث را با این اسناد بر مریضی خواندم، خداوند او را شفا کرامت فرمود و اثر سلامت فی الحال در او ظاهر شد و این از مجربات بنده فقیر است.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن بابویه، التوحید، جامعه مدرسین، قم، 1398ق، ص25.
[2]. ابن روزبهان، وسیله الخادم الی المخدوم در شرح صلوات چهارده معصوم، به کوشش رسول جعفریان، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، قم، 1372ق، ص217. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.

نویسنده: مجتبی محیطی