بهائیت وشیخیه
جابلقا و جابرسا دو شهر عجیب هستند که در روایات اسلامی به آنها اشاره شده است. شیخ احمد احسایی این دو شهر را محل زندگی امام عصر (ارواحنا فداه) می‌داند و می‌نویسد: «امام زمان در عصر غیبت، جسم مادی ندارد؛ بلکه دارای جسم هورقلیایی است و هم‌اکنون در عالم هورقلیا و در شهر جابرسا و جابلقا زندگی می‌کند»!
بهائیان (که ادعا میکنند، پیرو یک دین آسمانی هستند) وجود قیامت را به عنوان عالمی غیر از عالم دنیا نفی میکنند و بر این عقیده‌اند که منظور از قیامت، قیام و بعثت پیامبران در همین دنیاست. حسینعلی‌بهاء، قیامت را به عنوان عالمی دیگر غیر از این عالم که از معتقدات ادیان الهی است، به باد مسخره گرفته و این‌چنین آن را امری موهوم و خرافی قلمداد کرده است!
آنچه در ادعای امیّ بودن پیامبران مهم و مورد استناد است، درس ناخواندگی فرستادگان الهی است و اینکه علوم ایشان باید لدنی باشد. بنابر اسناد و شواهد تاریخی خود بهائیان، ادعای امّی بودن باب، ادعایی باطل و دروغین می‌باشد و لذا وی چون دارای علم الهی نبوده و علم اکتسابی بشری داشت؛ لذا نمی‌توانند فرستاده‌ی الهی باشند.
هرچند به نظر می‌رسد که شیخ احمد احسایی اولین کسی بوده است واژه هورقلیا را به کار برده است، اما بررسی منابع تاریخی نشان می‌دهد که قبل از وی، شیخ اشراق، ملاهادی سبزواری، ملاصدرا و.. از این واژه در آثار خود استفاده کرده‌اند. می‌توان شیخ احمد احسایی را مروج، مبین و معرف این کلمه دانست. استفاده وی از این کلمه منجر به تکفیر وی شد.
عبدالبهاء، فرزند حسینعلی نوری، پس از مرگ پدر خویش سعی کرد با توجیهاتی بر سر ادعای خدایی پدرش سرپوش گذارد و تا حدودی ادعاهای پدر را معقول جلوه دهد. او با متوسل شدن به استدلال‌های بی‌پایه و اساس در انجام این کار موفق نشد؛ زیرا به قدری ادعاهای حسینعلی نوری صراحت دارد که با هیچ بیانی قابل توجیه نیست.
از ادلّه‌ای که بهائیان بر حقانیت علی محمد شیرازی اقامه میکنند، استقامت او در راه هدف است و معتقدند که این استقامت دلیل بر حقانیت اوست. در پاسخ به این ادعا، تنها به چند گزارش تاریخی از توبه‌های علی محمد شیرازی اشاره می‌کنیم. و در پایان می‌گوییم، آئینی که سرکردگانش خود را تکذیب میکنند و کمترین استقامتی در راه خود ندارند، آیین باطل است!
حسینعلی‌بهاء، در تهمتی آشکار به ساحت مقدس انبیای الهی، مدعی شده است که آن منادیان توحید الهی برای خود چنین مقاماتی ارائه نموده‌اند. چنان‌که در کتاب ایقان می‌گوید: «این است که از آن جواهر وجود در مقام استغراق در بحار قدس صمدی و ارتقاء به معراج، معنای سلطان حقیقی، اذکار ربوبیت و الوهیت ظاهر شد».
فرقه‌ی شیخیه بر خلاف سایر علمای بزرگ شیعه و بدون داشتن دليل، اعتقاد دارد امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) در عصر غیبت دارای بدن هورقلیایی است. در نظر آنها این بدن دارای قدرت ما فوق تصور است و برای همین است که وقتی ظهور می‌کند در شکل و شمایل یک جوان چهل ساله به نظر می‌آیند.
رهبران و مبلّغان فرقه‌ی ضاله بهائیت در شیطنتی آشکار تلاش گسترده‌ای نمودند تا بتوانند در میان توده‌ی مردم جایگاهی پیدا نمایند. در تعقیب این هدف و توجیه خلأهای علمی، اعتقادی و فکری خود سعی کردند با سوء استفاده از متون اسلامی (آیات قرآن و روایات معصومين) پشتوانه‌ای برای سخنان خود دست و پا کنند، اما در این راه موفق نشدند.
علی محمد شیرازی به ظاهر از ادعاهای خود دست برداشت و نوشت: «به من تهمت زده‌اند که ادعای وحی، امامت، پیامبری و بابیت نموده‌ام. لعنت خدا بر ایشان و خدا آنها را به خاطر این تهمت‌ها بکشد، بدانید که بعد از حضرت محمد (صلوات الله علیه و آله و سلم) پیامبری نخواهد آمد و امام دوازدهم نیز محمد بن الحسن العسکری بود و غیر از چهار نایب خاص هیچ فرد...
کریمخان کرمانی خود را مفسر اعتقادات شیخ احمد احسایی می‌داند و از همه‌ی مردم می‌خواهد تا بدون تکبر برای رفع ابهامات خود به ایشان روی آورند. وی می‌نویسد: «به غیر از ما کسی درک مسائل ایشان را نمی‌کند و بغیر از ما کسی یک سطر از کتاب‌های ایشان را و بلکه یک کلمه از کتاب‌های ایشان را درک نمی‌کند مگر اینکه باز از خود ما شنیده باشد».
یکی از تعالیمی که بهاییان بسیار روی آن تبلیغ میکنند، تساوی حقوق زنان و مردان است؛ اما با کمی دقت خلاف این ادعا را مشاهده می‌کنیم. از جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد که در بهاییت زنان حق ندارند عضو بیت العدل باشند. زنان و مردان در سهم الارث متفاوت هستند. مهریه زن روستایی نوزده مثقال نقره هست در حالی که مهریه زن شهری نوزده مثقال طلا می‌باشد!
ساختار مشرق الأذکار و مراکز این‌چنینی، بنایی برای مخالفت با اسلام است. طبق ادعای میرزا حسینعلی، این مراکز برای عبادت و ذکر پروردگار است، ولی اینکه در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الأذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر این است که نه تنها این مراکز منسوب به بهائیت، موقعیت معنوی نداشته بلکه سیاسی و تشکیلاتی‌اند.
حسینعلی‌بهاء، کسی که بهائیان او را پیامبر خود می‌پندارند، ابتدا مدعی نوکری صبح ازل بود و رفته رفته پا را فراتر گذاشت و به تدریج ادعای پیامبری و سپس ادعای خدایی به سرش زد. وی توحید را در ایمان پیروانش به خود و قبول افکار و عقائدش خلاصه می‌کند و گفته است هرکس که خدایی او را قبول نداشته باشد در زمره‌ی مشرکین و کافران است...