پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از آنجا که هر مکتب و آئینی محلی برای عبادت و پرستش دایر می‌کند، بهائیان نیز به ساخت مشرق الأذکار روی آورده و از آن برای تبلیغ فعالیت‌های خود استفاده می‌کنند. البته دستور ساخت چنین معابدی را مؤسس این فرقه‌ی ضاله داده و در کتاب اقدس آورده است که: «در هر شهری بناهایی به بهترین صورت ممکن به نام خداوند ساخته شود و در آن به ذکر پروردگار پردازند».[1]
عبدالبهاء در مورد مشرق‌الاذکار چنین می‌گوید: «مشرق‌الأذکار مغناطیس تایید پروردگار است، مشرق‌الاذکار اساس عظیم حضرت آمرزگار است. مشرق‌الاذکار رکن رکین آئین کردگار، مشرق‌الاذکار تأسیسش سبب اعلاء کلمه‌الله، مشرق‌الاذکار تهلیل و تسبیحش مفرح قلوب هر نیکوکار، مشرق‌الاذکار نفحات قدسش روح بخش کل ابرار، مشرق‌الاذکار نسیم جان‌پرورش حیات بخش عموم احرار...».[2]
بنا بر توضیحات عبدالبهاء مؤسساتی مانند بیمارستان، مدرسه، دانشگاه، داروخانه و مسافرخانه به تدریج به بنای مرکزی معبد اضافه می‌شوند. ساختمان‌های مشرق الأذکار دارای 9 ضلع و یک گنبد است، که در آن مراسم‌ها و سرود و آواز و موسیقی برگزار می‌شود. [3]
اما نکته حائز اهمیت اینکه این ساختار مشرق الأذکار و مراکز این‌چنینی، بهانه‌ای برای مخالفت با اسلام، علی‌الخصوص به شعائر و برنامه‌های دینی و جمعی که سبب وحدت مردم می‌شود، مخالفت صریح دارد. قرار دادن ابلیسک [نماد شیطان پرستی] در محلی که قرار است در آن مشرق الأذکار ساخته شود، یکی از هزاران نمونه برای اثبات این مدعاست.
طبق ادعای میرزا حسینعلی، این مراکز برای عبادت و ذکر پروردگار است، ولی این‌که در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الأذکار بیشتر وجود ندارد، شاهد بر این است که نه تنها این مراکز منسوب به بهائیت، موقعیت معنوی نداشته بلکه سیاسی و تشکیلاتی‌اند.

پی نوشت:
[1]. میرزا حسینعلی نوری، اقدس، بند ۶۷.
[2]. لوح مشهدی عبدالرزاق قمی ذکر شده در پیام آسمانی، پیام بهائی 1988.
[3]. ویلیام هاچر، دیانت بهائی، ترجمه‌ی سمندری، ص 220.