متن مقاله
تاریخ اسلام خود گواه بر این واقعیت مهم است که بعد از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باید کسی مانند حضرت علی (علیه‌السلام) باشد، تا ادامه دهنده‌ی دستورات و احکام دین الهی و هدایت‌گر مردم قرار گیرد. لذا آن زمانی که خداوند و پیامبرش او را افضل و اکمل از مردمان می‌دانند، فقط به خاطر این است که او از هر لحاظ نسبت به سایرین و حتی اصحاب پیامبر برتری و اولویت خاصی دارد و این امتیاز ویژه را نه پیامبر و اصحاب رسول خدا، که حتی دشمانش هم به آن اقرار و اعتراف دارند. اما بعد از رحلت پیامبر با دسیسه و کودتای برخی از اصحاب پیامبر که در سقیفه بنی‌ساعده جمع شدند و از میان خود کسی را به عنوان خلیفه و جانشین پیامبر انتخاب کردند، این نکته مهم و سؤال اساسی به‌وجود آمد که پس جایگاه حضرت علی (علیه‌السلام) با آن همه سابقه درخشان کجا رفت و چرا او را کنار زدند و خود بر کرسی خلافت سوار شدند، در حالی‌که می‌دانستند که صلاحیت و شایستگی این مقام را ندارند.
اما در هر حال خلفای غاصب می‌دانستند که باز این علی (علیه‌السلام) است که امت پیامبر و تمام اصحاب رسول خدا را در جمیع مشکلات یاری خواهد کرد و همگان را یدک می‌کشد و آن جایگاه ویژه را داراست.
مثلاً راغب اصفهانی از ابن عباس نقل می‌کند که گفت: شبی در حالی‌که عمر بن خطاب سوار بر قاطر و من سوار بر اسب بودم، عمر بن خطاب آیه‌ای را قرائت کرد که ذکر علی بن ابی‌طالب در آن شده بود، و گفت: «أما والله یا بنی عبدالمطلب، لقد کان علیّ فیکم اولی بهذا الامر منّی و من ابی‌بکر.[1] به خدا سوگند! ای فرزندان عبدالمطلب، همانا در بین شما، علی در امر خلافت سزاوارتر از من و ابوبکر است.» پس من پیش خود گفتم: خدا از من نگذرد، اگر از عمر بن خطاب بگذرم. آن‌گاه گفتم: تو ای امیرالمومنین! این سخن را می‌گویی در حالی‌که -تو و رفیقت ابوبکر- با جست و خیز زمام امر را به دست گرفتید و ما را کنار نهادید! عمر بن خطاب گفت: آهسته ای فرزندان عبدالمطلب! آیا شما اصحاب عمر بن خطاب نیستید؟ پس من از همراهی با او عقب کشیدم و او کمی از من جلو افتاد و آن‌گاه گفت: راه بیفت، اگر نمی‌آیی، آن‌چه گفتی را دوباره بگو.
گفتم تو مطلبی گفتی و من هم جواب آن را گفتم و چنان‌چه سکوت می‌کردی، ما هم سکوت می‌کردیم. گفت به خدا قسم! آن‌گونه که ما درباره‌ی او رفتار کردیم، نه از روی دشمنی بود، بلکه ما او را کوچک پنداشتیم و ترسیدیم عرب و قریش بر او اتفاق نکنند.
پس خواستم به او بگویم رسول خدا با ماموریت‌هایی که به او محول کرد، و او آن‌ها را انجام داد، وی را کوچک نشمرد، اما تو و رفیقت او را کوچک شمردید، که گفت: دیگر کار از کار گذشته است، هم اکنون چه نظری داری؟ بعد گفت ابن عباس والله ما هیچ امری را بدون نظرخواهی از وی برگزار نمی‌کنیم و هیچ کاری را بدون اجازه و دستور او انجام نمی‌دهیم.[1]
در نتیجه با این سخن پایانی عمر بن خطاب به این نتیجه مهم و شگفت می‌رسیم که این خلفای غاصب بالاجبار خود را خلیفه پیامبر نامیدند، اما عملاً حرف اول و آخر را خلیفه حقیقی پیامبر اکرم، یعنی حضرت علی (علیه‌السلام) می‌زد، در حالی‌که او را کنار گذاشته بودند.

پی‌نوشت:

[1]. محاضرات...، راغب اصفهانی، شرکه دار الارقم بن الارقم، بیروت، لبنان، ج7 ص213.