پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- از عقاید برخی فرقه‌های صوفیه، گدایی کردن و پرسه‌زنی است. به اعتقاد صوفیه گدایی و پرسه‌زنی  موجب می‌شود که صوفی نفس خود را خوار کند، همچنین انجام آنها بشانه پشت کردن درویش به دنیا و نشان دادن اعتقاد وی به درویشی است. اما این امر در دین اسلام مذموم و ناپسند است. زیرا اشخاصی مانند پیامبر اسلام و امیر المومنین علی (علیهما السلام) که سرآمد مسلمین بودند، برای امرار معاش داده تن به کار کردن داده و از درآمد همان کار انفاق می‌کردند. اما صوفیان مطابق سیره ایشان عمل نکرده بلکه با الگو گیری از دیگر ادیان یا فرقه‌ها به گدایی و پرسه‌زنی مشغول شدند. زاهد پارسا و عالم برجسته شیعه مرحوم میرزا احمد نراقی، در کتاب خود فصلی با نام "در بیان اهل غرور" درباره صوفیان چنین می‌فرماید: «طایفه ششم اهل تصوف و درویشان و فریفتگان و مغرورین ایشان از هر طایفه بیشتر است. جمعی از آنان صاحبان بوقند و شاخند که آنها را قلندران خوانند که نه معنی تصوف را فهمیده‌اند و نه هرّ را از برّ شناخته‌اند و نه از راه  و رسم دین، ایشان را اثری و نه از خدا و پیغمبر آنها را خبریست. روزگار خود را به گدایی و سوال از مردم صرف نموده و نام درویشی و ترک دنیا را بر خود بسته‌اند و این طایفه از اذل و پست‌ترین عالمند.»[1] ملا احمد نراقی با اشاره به برخی از آداب مذموم صوفیه، اشاره کرده است که ایشان از خدا و پیامبرش (صلی الله علیه و آله) بی‌خبرند. بله کسانی که سیره ایشان را رعایت نکنند، صلاحیت راهبری مردم را به راهی که نمی‌شناسند را ندارند.

پی‌نوشت:
[1].نراقی احمد، معراج السعاده، انتشارات دهقان، تهران، ص 506