پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در ضمن 23 سال رسالتی که بر عهده داشت، حامل وحی الهی بود و در پی آن تا حد امکان به توضیح و تبیین دین پرداخته و نکات آموزشی اخلاقی و ... زیادی را نیز بیان فرمود که برای اصلاح امور مردم و زندگی بهتر و سالم‌تر می‌توانست تا پایان عمر دنیا مورد بهره‌مندی عموم مردم دنیا قرار گیرد. زیرا کلام ایشان به عنوان پیامبر و فرد برگزیده خداوند یا وحی الهی است و یا برگرفته از وحی و از این روست که سیره پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به عنوان یک اصل پذیرفته شده، حتی در منابع فقهی نیز بدان استناد می‌شود.
بدیهی است عدم نشر و کتابت و بیان روایات نبوی، آیندگان و حتی افراد حاضر را که به ایشان دسترسی نداشتند را از شنیدن و عمل کردن به آن محروم می‌ساخت که متاسفانه این خلاء به دستور عمر بن خطاب انجام شد. وی خطاب به گروه صحابه‌ای که به عراق اعزام می‌داشت ایشان را از نقل احادیث نبوی منع کرده و می‌گفت: «... از رسول خدا کمتر روایت نقل کنید و من نیز در این کار با شما همراه هستم.» [1]
این اقدام عمر بن خطاب به هر عنوان و یا توجیهی که بود، بدون شک گنجینه احادیث نبوی را خالی کرد.
پی‌نوشت:
[1]. قزوینی، سنن ابن ماجه، درا الفکر بیروت، ج1، ص12