تقیّه یعنی انسانی به‌خاطر حفظ جان خود یا دیگری و اموال و آبرو و ...، اعتقاد درونی خود را پنهان سازد و خلاف نظر و رأی خود سخن بگوید؛ این در حالی است که وهابیت خبیث با اتهامات فراوان علیه تشیع و خارج ساختن شیعیان از دین اسلام، با تعریف نادرست از حکم خدا و پیامبر، پیروان مذهب اهل بیت (علیهم السلام) را اهل تقیّه و نفاق معرفی می‌کنند. در صورتی‌که علاوه بر خدا و رسولش، عالمان بزرگ اهل سنت نیز آن را جایز می‌دانند و طبق آن فتوا صادر می‌کنند. خداوند در آیه 28 سوره آل عمران می‌فرماید: «مؤمنان حق ندارند کفار را به دوستی خود انتخاب کنند، هر کس چنین کند از خداوند بیگانه است، مگر این‌که قصد تقیّه داشته باشند.»
فخر رازی در کتاب تفسیر خود آورده شافعی، فتوا بر جواز تقیه در بین مسلمانان داده است: «... مگر در مذهب شافعی که گفته، اگر حالتی شبیه به حالت خطرناک بین مسلمانان و کافران، در میان خود مسلمانان به‌وجود آید، هر آینه تقیّه حلال است، تا جان انسان حفظ شود، جایز است تقیّه در میان مسلمانان، همان‌گونه که در میان کفار جایز است، تا جان مسلمانان محفوظ بماند...»(تفسیر کبیر، ج8، ص13)

پی‌نوشت:

تفسیر کبیر، فخر رازی، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج8 ص13. «... الاّ انّ مذهب الشافعی انّ الحالة بین المسلمین اذا شاکلت الحالة بین المسلمین و المشرکین حلّت التقیّه... تجوز التقیّه بین المسلمین کما تجوز بین الکافرین...»