آقای عبدالحسین بافقی یزدی( آیتی) در سال ۱۳۷۱ قمری به دنیا آمد واو از مبلغین بهائی که به او عنوان رئیس المبلغین داده شده بود که پس از ۲۰ سال به دین اسلام گروید و از منتقدان بهائیت شد.

عباس افندی هم مانند پدرش دست از دروغگویی برنداشته، و سعی بر این داشته تا سوتی هایی که سید علی محمد باب و حسینعلی نوری در کتب و تالیفات خود داده اند را لایه پوشانی و یا توجیه کند. اما آنقدر آن سوتی ها زیاد و شفاف است که دیگر کار بسیار از عباس افندی بر نیامده و خود را رده ی رسوایان قرار داده است.

میرزا حسینعلی میگوید برای برای وضو گرفتن از آب استفاده کنید و اگر آب نبود با گفتن یک ذکر وضو حاصل میشود اما تعجب آنجاست که این مدعی الوهیت نمیداند که ذکر گفتن مربوط به تطهير قلب است نه تطهير بدن، مثل آن که با ذکر حلوا يا سرکه دهن آدمي شيرين و يا ترش نمي‏شود

وجود نبی می باید مظهر صفا و صدق و حقیقت بوده و کوچک ترین انحراف و حیله ورزی و عوام فریبی مکر و خودستایی در رفتار و گفتار و کردار او دیده نشود. و ما اگر از همین راه بسوی شناسایی سید باب و میرزا بهاء قدم برداشته و در حرکات و گفته های آنان بررسی و تحقیق نمائیم، البته آنچه بایست بفهمیم را خواهیم فهمید.

بهائیان بسیار کوشش کردند که سید باب را امی و بی سواد معرفی کنند، اما آنطور که در تاریخ آمده سید باب دارای اساتیدی بوده و آنان عبارتند از: شیخ عابد (دایی سید باب)، ملا محمد صادق خراسانی، سید کاظم رشتی.

وقتی از خود حسینعلی نوری پیامبر بهائیان می پرسیم که استاد تو کیست و در کدام مکتب درس خواندی؟ در جواب ادعای امی بودن می کند و می گوید: من پیش کسی از مردم تحصیل علم نکرده و به مدرسه ای نرفتم سوال کنید از مردم آن شهری که در آنجا بودم تا بدانید که من دروغگو نیستم.