پس از آن‌که ابن تیمیه در پاسخ به سؤالات قرآنی مردم، با تفسیر ناروا به جسمانیت خداوند قائل شد و بدان تصریح کرد، با اظهار نظر بر خلاف آرای مشهور و رایج بین مسلمانان، موجبات تشویش اذهان عمومی و آشفتگی در عقاید و باورهای مردم را به وجود آورد تا این‌که در هشتم رجب 705 هجری قمری قضات شهر در قصر نایب السلطنه، کتاب «العقیده الواسطیه» وی را قرائت کردند و پس از دو جلسه مناظره با کمال الدین ابن زملکانی و اثبات انحراف فکری وی، او را به مصر تبعید کردند و شاگردش جمال الدین مزّی را نیز شلاق زدند.
پس از تبعید ابن تیمیه از طرف حکومت در دمشق اعلام شد: هر کس عقاید ابن تیمیه حنبلی را داشته باشد، به ویژه حنبلی‌ها، خون و مالش مباح و هدر است.[1] پس از این‌که این اعلامیه در مسجد جامع دمشق قرائت شد، به دنبال آن حنبلی‌ها و افراد دیگری که در معرض اتهام بودند، از مذهب حنبلی اعلام برائت کردند و ادعای پیروی از مذهب و عقیده شافعی کردند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنه فی اعیان المائه الثامنه، بیروت، ج1، ص147