پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- برخی از صوفیان خود را در بند شرع نمی‌بینند و از این روست که تکلیف را از خود ساقط می‌دانند. یکی از دلایل اسقاط تکلیف در میان ایشان برتر دانستن خود از شرع است. لذا در مورد ایشان گفته شده: «صوفی پخته میل ندارد خود را به زنجیرهای قوانین شرع و آداب و عادات مصنوعی اجتماع و اخلاق مصنوعی عرفی، مقید ساز و هیچ‌گاه به آسانی زیر بار آن‌چه که مردم به حکم عادت و تقلید، خوب یا بد می‌دانند نمی‌رود و خود را برتر از هر بدی و خوبی می‌شمرد و هیچ وقت با ترازوی عقل و عرف عامه اعمال خود را نمی‌سنجد؛ بلکه گاهی فلسفه‌ای هم ترتیب می‌دهد که فرع بر عقیده وحدت وجود است و آن این است که می گوید: دنیا نمودی است و بس! و هیچ حقیقتی و واقعیتی ندارد و بر عارف (صوفی) است که نسبت به جمیع شوون این وجود موهوم، مخالفت بورزد و همه را سراب انگارد.» [عارف و صوفی چه می‌گویند؟، ص 82]

اگر در جواب این گروه جاهل حتی نخواهیم به دلایل علمی چنگ بزنیم، باید با زبان عوام فهم به ایشان بگوییم، آیا صوفی‌گری دین یا مذهبی جدای از اسلام است یا نه؟ اگر هست که سخن شما هر چه باشد نباید آن را در حیطه دین اسلام بررسی کرد و مقام سخن، مقام دیگری خواهد بود. اما اگر شما صوفیان ادعای مسلمانی دارید، کدام فرقه از فرق اسلامی همانند شما سخن گفته و معتقد به آداب و رسوم شما هستند؟ با بررسی در فرق اسلامی، هیچ فرقه‌ای را نمیابیم که همانند شما سخن گفته باشند و همگی حداقل بر اصولی همانند شرع و شریعت مقید هستند. پس چرا شما به این امور مقید نیستید؟

پی‌نوشت:
آقا تهرانی میرزاجواد، عارف و صوفی چه می‌گویند؟، آفاق، تهران، چاپ دوم، 1395، ص 82