پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهه‌هایی که در سال‌های اخیر از سوی رسانه‌های وهابی، سعودی در بین مردم دنیا منتشر می‌شود، این است که شیعه منافق است. این رسانه‌ها با صرف میلیاردها دلار با الهام گرفتن از غرب به‌دنبال ایجاد شکاف و تفرقه در بین امت اسلامی هستند.
آن‌ها با ترویج این شبهه، که شیعه با استفاده ابزاری از «وحدت اسلامی» درصدد منافع مذهبی و تسلط بر اهل سنت است، می‌کوشند فضای جامعه را آلوده کرده و موج اعتراض بر علیه تشیع راه بیندازند و تا حدودی نیز موفق بوده‌اند.
سخنان اخیر احمد طیب، شیخ الازهر دراین‌باره گویا است. او در برنامه تلویزیونی که به مناسبت ماه مبارک رمضان پخش می‌شد اظهار کرد: «از مصیبت‌های بزرگ مسلمانان است که فرد مسلمانی معتقد باشد، که می‌تواند اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و عایشه را تکفیرکند. چگونه فردی ایمان به محمد (صلی الله علیه و آله) و ایمان به قرآن را حفظ می‌کند در حالی‌که ابوبکر، عمر و عایشه را تکفیر می‌کند. وی در ادامه ادعاهای خود افزود: الازهر نمی‌تواند در برابر مسائلی که مستقیماً اهانت به اهل سنت است، دست بسته بایستد.»[1]
حقیقت آن است که شیعه از زمان رسالت پیامبر (صلی الله علیه و آله) تاکنون همیشه در جهت حفظ وحدت اسلامی قدم برداشته است و این نه به‌خاطر ترویج منافع مذهبی خود، بلکه به جهت اعتلای اسلام در مقابل دشمنان بوده است. سیره ائمه شیعه از زمان امیرالمؤمنین (علیه السلام) تا عصر حاضر گویای این مطلب است.
ائمه شیعه در جهت حفظ اسلام و اعتلای آن هر گونه سختی و مشکلات را متحمل شده‌اند. امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)  با وجود ادله محکم و استوار[2] مبنی بر ولایت و خلافت بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله) برای حفظ وحدت اسلام صبر پیشه کرد. صبری که درباره‌اش فرمود: «فَرَأَیتُ أَنَّ الصَّبْرَ عَلَی هَاتَا أَحْجَی فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَینِ قَذًی وَ فِی الْحَلْقِ شَجًا.[3] عاقبت دیدم که بردباری و صبر به عقل و خرد نزدیک‌تر است و شکیبایی ورزیدم؛ ولی به کسی می‌ماندم که خاشاک چشمش را پرکرده و توان دیدن را از او ربوده است و استخوان راه گلویش را گرفته و قدرت فریاد را از او سلب کرده است». آن حضرت درباره دلیل سکوت خود فرمود: «به خدا سوگند! اگر بیم وقوع تفرقه میان مسلمانان و بازگشت کفر و تباهی دین نبود، رفتار ما با آنان به‌گونه‌ای دیگر بود».[4]
این سیره عملی امام اول شیعیان است که در جهت حفظ وحدت و اعتلای اسلام در مقابل همه مصائب صبر پیشه می‌کند و هم‌چنین حسن بن علی (علیه السلام) امام دوم شیعیان، برای حفظ وحدت و اعتلای اسلام صلح را می‌پذیرد و امام سوم شیعیان، حسین بن علی (علیه السلام) با هدف زنده ساختن احکام قرآن و سنّت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و از بین بردن بدعت‌هایی که در نتیجه حاکمیت بنی امیّه در دین ایجاد شده بود، قیام کرد و در طول مسیر مدینه تا کربلا ضمن اشاره به انگیزه قیام، فرمود: «من به منظور ایجاد اصلاح در امّت جدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) قیام کرده‌ام، می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و به همان سیره و شیوه مرسوم جدّم پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) و پدرم علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) عمل کنم.[5]
امام حسین (علیه السلام) برای حفظ اسلام، همه زندگی‌اش را هدیه کرد. جان خودش، فرزندان، اقوام و اصحاب، حتی اسارت زن و فرزند را تحمل کرد، تا اسلام باقی بماند و این‌گونه امامی با صبر، امامی با صلح و امامی با خون در جهت حفظ وحدت و اعتلای اسلام عمل کردند.
بله سیره ائمه شیعه و پیروان آنان این‌گونه است، که اسلام را بر هر چیزی مقدم می‌دارند و برای حفظ وحدت و عزت مسلمین، حاضر به جان‌فشانی در این راه هستند. در عصر حاضر نیز پیروان اهل بیت، یعنی امام خمینی، امام خامنه‌ای، سید حسن نصر الله و ... برای حفظ اسلام و اعتلای آن با تمام وجود ایستاده‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. خبرگزاری شیعه نیوز، تاریخ انتشار: 01/04/94؛ کد خبر: ۹۲۵۱۷
[2]. آیه 67 سوره مائده « اى پيامبر! آنچه از سوى پروردگارت درباره ولايت و رهبرى على بن أبى‌‏طالب اميرالمؤمنين (عليه السلام)‏ بر تو نازل شده ابلاغ كن؛ و اگر انجام ندهى پيام خدا را نرسانده‏‌اى و خدا تو را از آسيب و گزند مردم نگه مى‏‌دارد؛ قطعاً خدا گروه كافران را هدايت نمى‏‌كند» و حدیث متواتر«ألا من كنت مولاه فهذا عليّ مولاه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله و أحبّ من أحبّه.اى مردم! هر كه را من مولاى اويم على بن ابى‌طالب (عليه السّلام) مولاى اوست. خدايا! هر كسى او را دوست دارد، دوست بدار و هر كسى او را دشمن دارد، دشمن بدار، نصرت‏‌ كننده او را ياور و معين باش و خواركننده او را خوار و ذليل كن.»بر این امر گویا است. آلوسی، روح المعانی، داراکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۵۹؛ حسکانی، شواهد التنزیل، سازمان چاپ و انتشارات تهران، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۳۹۲
[3]. شریف الرضی، نهج‌البلاغه (صبحی صالح)، قم: هجرت،۱۴۱۴ ق، ص ۴۸
[4]. «وأیم الله! لولا مخافة الفرقة بین المسلمین و أن یعود الکفر و یبور الدین لکنّا علی غیر ما کنّا لهم علیه»؛ ابن ابی الحدید، شرح نهچ البلاغه، قم: مکتبه الآیه المرعشی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱، ص ۳۰۷
[5]. «وَ أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي ص أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي‏» مجلسی محمد باقر، بحار الانوار، دار إحياء التراث العربي، بیروت، 1403ق، ج44، ص329‏

نویسنده: مجتبی محیطی