متن مقاله
بنابر روایاتی که در منابع شیعه و سنی وجود دارد، اهل بیت عصمت و طهارت، بسیار مورد احترام هستند، به همین جهت اهل بیت در میان مسلمانان از جایگاه بالایی برخوردار هستند. تنها اختلاف شیعه با سنی در مورد امامت و عصمت اهل بیت است، که شیعیان قائل به امامت و عصمت ائمه اطهار هستند، در حالی‌که اهل سنت چنین چیزی را نمی‌پذیرند.
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) امام اول شیعیان و خلیفه چهارم از نظر اهل سنت، سخنانی در رابطه با جایگاه اهل بیت دارد. ایشان اهل بیت را چنین معرفی می‌کند: «نگاهتان به اهل بیت پیامبرتان باشد. از آن سمت بروید که آن‌ها می‌روند و گام را به جای گام آن‌ها بنهید. آن‌ها شما را از راه هدایت بیرون نمی‌برند و به سر منزل پستی سوق نمی‌دهند. اگر سکوت کردند شما نیز سکوت کنید و اگر قیام نمودند بپا خیزید. از آن‌ها پیش نیفتید که گمراه می‌شوید و از آن‌ها عقب نمانید که هلاک می‌گردید.»[1]
حضرت امیر (علیه السلام) در خطبه‌ای دیگر در رابطه با اهل بیت می‌فرماید: «آنان زنده كننده علم و دانش و از بين برنده جهل و نادانى هستند، بردبارى آنان شما را از داناييشان آگاه مى‏‌كند، خاموشى آنان حكايت از راستى و درستى گفتارشان دارد، با حق مخالفت نمى‏‌كنند و در آن با هم اختلاف ندارند، ايشان استوانه‏‌هاى اسلام و پناهگاه‌هاى آن هستند، به‌وسيله ايشان، حق به موضع اصلى خود بر مى‏‌گردد و باطل و نادرستى از جاى آن، دور و نابود مى‏‌شود و زبانش از ريشه قطع مى‏‌شود، دين را شناختند، شناختن واقعى، نه شناختن ظاهرى و لفظى، همانا راويان علم بسيار هستند، ولى عمل كنندگان به آن اندك مى‏‌باشند.»[2]
حضرت در جایی دیگر نیز می‌فرماید: «خاندان و عترت پيامبر اسلام از بهترين خاندان‌ها و خويشاوندانش از شايسته‏‌ترين خويشاوندها و نژادشان از بهترين نژادهاست. درخت وجودشان در حرم روييد و در بوستان مجد و كرم رشد كرد و داراى شاخه‏‌هايى بلند و ميوه‏‌هاى فراوان گرديد. دست كسى به ثمره آن باغ نمى‏‌رسد و داراى آن شأن مقام نمى‏‌شود (يعنى هيچ كس به پايه دانش آن‌ها نمى‏‌رسد.)»[3]
با توجه به سخنان حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) در رابطه با اهل بیت عصمت و طهارت، و با توجه به این‌که چنین سخنانی از فردی چون علی (علیه السلام) نقل شده است، شایسته بود که همه مسلمانان سخنان اهل بیت را بر دیگر اصحاب علم، ترجیح می‌دادند و یا حداقل به صورت رسمی مذهب اهل بیت را در کنار دیگر مذاهب اربعه می‌پذیرفتند و به جای اکتفاء به مذاهب اربعه، به مذاهب خمسه معتقد می‌شدند!

پی‌نوشت:

[1]. «انْظُرُوا أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّكُمْ فَالْزَمُوا سَمْتَهُمْ وَ اتَّبِعُوا أَثَرَهُمْ فَلَنْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ هُدًى وَ لَنْ يُعِيدُوكُمْ فِي رَدًى فَإِنْ لَبَدُوا فَالْبُدُوا وَ إِنْ نَهَضُوا فَانْهَضُوا وَ لَا تَسْبِقُوهُمْ فَتَضِلُّوا وَ لَا تَتَأَخَّرُوا عَنْهُمْ فَتَهْلِكُوا». ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، کتابخانه آیت الله مرعشی، قم، 1378-1382، ج7، ص76.
[2]. «هُمْ عَيْشُ الْعِلْمِ وَ مَوْتُ الْجَهْلِ- يُخْبِرُكُمْ حِلْمُهُمْ عَنْ عِلْمِهِمْ وَ ظَاهِرُهُمْ عَنْ بَاطِنِهِمْ- وَ صَمْتُهُمْ عَنْ حِكَمِ مَنْطِقِهِمْ...». ابن میثم بحرانی، ترجمه نهج البلاغه، مترجم: محمدی مقدم و نوایی، مجمع البحوث الاسلامیه، مشهد، 1417ق، ج4، ص565.
[3]. «عِتْرَتُهُ خَيْرُ الْعِتَرِ وَ أُسْرَتُهُ خَيْرُ الْأُسَرِ وَ شَجَرَتُهُ خَيْرُ الشَّجَرِ نَبَتَتْ فِي حَرَمٍ وَ بَسَقَتْ فِي كَرَمٍ لَهَا فُرُوعٌ طِوَالٌ وَ ثَمَرٌ لَا يُنَالُ». ابن میثم بحرانی، ترجمه نهج البلاغه، مترجم: محمدی مقدم و نوایی، مجمع البحوث الاسلامیه، مشهد، 1417ق، ج2، ص829.

نویسنده: مجتبی محیطی