پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با شروع ایام عزای سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، مبلّغان بهائی نیز هم‌صدا با عناصر ضددین و برخی روغنفکران، به صرف هزینه برای حرم‌های مطهر معصومین (علیهم السلام) و یا برپایی هیئت‌های عزای اباعبدالله (علیه السلام) ایراد گرفته و مدعی می‌شوند که این هزینه‌ها باید صرف نیازمندان شود.
اما در پاسخ به اظهارات عناصر تشکیلات بهائیت می‌گوییم:
اولاً: هزینه‌ی ساخت اماکن زیارتی و یا برپایی مجالس اهل بیت (علیهم السلام) به وسیله‌ی نذورات مردمی و بدون هیچ اجباری تأمین شده و هیچ بودجه‌ی دولتی برای این موضوع هزینه نمی‌شود (که حتی اگر هم بشود، هزینه‌ای ضروری برای حفاظت از فرهنگ اصیل اسلامی و در راستای تأمین سلامت روانی جامعه است). از طرفی عمده‌ی این هزینه‌ها توسط همان قشر متوسط و ضعیف جامعه تأمین می‌شود و ضمن اختیار ایشان بر اموالشان، نمی‌توان گفت که چرا هزینه‌هایی که عمدتاً این اقشار جامعه پرداخت می‌کنند صرف خودشان نمی‌شود. همچنین از این اماکن و مجالس، نیازمندان هم بهره می‌برند و اصطلاحاً درب اماکن زیارتی به روی کسی بسته نیست و سفره‌ی اباعبدلله (علیه السلام) برای همه پهن است و چه بسا فقرای بسياری با همين نذری‌ها؛ دست‌کم در اين ایام، با شکم سیر سر آسوده بر بالين بگذارند.
ثانیاً: عناصر تشکیلات بهائیت اگر به راستی و بدون غرض، کمک به فقرا را مقدم بر ساخت و برپایی اماکن و مجالس دینی می‌دانند، پس چرا هزینه‌های سنگینی که صرف ساخت مرقدهای پیشوایان دروغینشان نمودند[1]؛ یا هزینه‌های ساخت و نگهداری مشرق الاذکارها و یا محافل ملّی و محلّی را به فقرا نمی‌دهند؟! و یا چرا کمک به نیازمندان را برهزینه‌هایی که برای برپایی ضیافت‌های نوزده روزه (در طول سال) و یا اموالی که به اسم حقوق الله از بهائیان دریافت می‌کنند [2] و یا هزینه‌هایی که صرف تبلیغ بهائیت می‌کنند (از جمله حقوق پرداختی به مبلّغ‌های خود)[3] را مقدم نمی‌دانند؟! آیا غیر از اینست که چون بهائیت در اصل برای مقابله با اسلام ناب محمّدی (صلّی الله علیه و آله)، توسط نظام سلطه‌ی جهانی به وجود آمده؛ حاضر است در مقابله با شعائر اسلامی این تناقضات را به جان بخرد؟!
ثالثاً: بر خلاف این اظهارات، سرکردگان تشکیلات بهائیت در عمل نشان دادند که هیچ‌گاه به فکر درد و رنج دیگران نبوده و همواره منافع فرقه‌ای و تشکیلاتی خود را مقدم بر سایر امور داشته‌اند. همچنان که صبحی (از مبلّغان پیشین بهائیت) ماجرای هزینه‌های نجومی رهبران بهائیت برای توسعه‌ی قبر علی‌محمد شیرازی، در زمانی که مردم ایران دچار قحطی بودند را این‌گونه به تصویر کشیده است: «در این سال‌ها چندین بار مردم برخی از دِه‌ها و شهرها دُچار زمین لرزه، سیلاب و دیگر آسیب‌ها شدند و نیک‌خواهان جهان کمک‌هایی کردند، آیا شندید که شوقی دست‌کم، ده لیر هبه دهد و با بینوایان همراهی کند؟ یکی نیست به این مرد بگوید تو که دم از این سخن می‌زنی: ای اهل عالم همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار، به عالم انسانی مهربانی کنید و به نوع بشر مهرپرور گردید...، چرا کوتاهی کردی و از پول گزافی که هرسال با نیرنگ و افسون از کیسه‌ی مردم نادان این آب و خاک (ایران) در می‌آوری اندکی از آن را بخشش نکردی؟...».[4]

آری؛ فرقه‌ی بهائیت از ابتدا با سه اصل مقدس شیعه كه آن را محكم و غيرقابل نفوذ كرده (مهدویت، ولایت و محرم و اقامه‌ی عزای سيدالشهدا(علیه السلام) به مقابله برخواسته؛ چه آن‌که مشاهده کردیم این مقابله، حتی بر خلاف عملکرد خودش باشد.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: شوقی روحانی، بهاءالله و کرمل، مترجم: هدیه خوش آئین، ص 196 به بعد.
[2]. ر.ک: عباس افندی، الواح وصایا، محفل ملّی بهائیان پاکستان: مطبعه‌ی استرلینگ گاردن رود، نوامبر 1960، ص 16.
[3]. ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 249.
[4]. فضل‌الله صبحی مهتدی، پیام پدر، ص241.